Op weg naar Invercarhill

Maandag 18 december,

Vanmorgen ons laatse ontbijt gegeten in Dunedin, de. Amerikanen waren er al vroeg uit en hebben gisteren hun huurauto opgehaald. Ze hebben een groene auto gehuurd van JUCY een verhuurbedrijf dat we vaak tegenkomen onderweg. Het zijn vans voor personen of buscampers . Dus geen ontbijt talk meer en Jason of Tracy had iets meer zorg besteed aan het ontbijt, er was nu iets zoetigheid, maar geen kaas of ham. We waren er aan gewend, dus lekker muesli met yoghurt gegeten en toast met boter. Na het ontbijt heeft Fenny nog even wat droge was gestreken en hebben we samen derest opgevouwen en ingepakt in de koffers.  Het inpakken daar  raken we  inmiddels bedreven in en zijn de spullen zo weer klaar om in de auto op te bergen. We hebben inmiddels een stekker converter  gekocht want die we mee hadden waren wel voor type 1, maar hadden dikke pennetjes. De NZ variant heeft dunne pennetjes. We hadden er al een gekregen dus we hebben er nu twee voor al onze elektrische behoefte. Verder had ik al een auto converter gekocht van aansteker plug naar 4x USB en dat is echt een uitkomst voor je Google Maps gebruik, maar ook om andere apparaten zoals telefoons of IPads op te laden. Nadat we afscheid hadden genomen van Jason, die al met de was in de weer was van de lege kamers zijn we op weg gegaan naar Invercarhill. Dit ligt in het zuiden vlak boven Stewarts Island. Voor de tijd al naar de route mogelijkheden gekeken en besloten eerst de State Highway 1 naar het zuiden te volgen en dan bij Balclutha de 92 om de zuiderlijke kant van de Catlins route te rijden. Het gebied de Catlins is vernoemd naar de vroegere eigenaren van de grond in 1840. Het is een prachtig gebied met afwisselende natuur en diersoorten. Aan de zuidkust van het Zuidereiland komen de meeste Hector dolfijnen voor en kunnen er robben en zeeleeuwen worden gespot. De route stond goed beschreven in het capitool boekje  en ter controle dat we goed bleven rijden stond ook Google maps aan. In een klein plaatsje onderweg hebben we onze standaard takeaway koffie gekocht en zijn we op pad gegaan naar de eerste halte van de route; Nugget point, hierboven op staat een vuurtoren uit 1869 en verder komen er veel vogels en zeedieren. Het bleek een mooie wandeling te zijn langs de Kliff met mooie vergezichten. Er werd gewaarschuwd om goed op je kinderen te letten want het pad had geen bescherming aan de zeekant. We moesten gelijk aan Jari en Liam denken onze kleinkinderen. Vlak voor je het laatse stuk omhoog loopt richting de vuurtoren is een baai met rotsen en een klein strand. En wat denk je, Fenny ontdekte daar zeeleeuwen die op het strand lagen. Als je dan wat rustiger rond kijkt zie je ze op meerdere plekken ook in het water.Er kwam hier veel zeewier voor, van bovenaf leek dit wel karton. Bovenop mooie  foto’s gemaakt  en weer met de selfie stick geoefend., gaat nu steeds beter. 😃 Na een tijdje zijn we terug gegaan en bleken er ook nog zeeleeuwen in de baai bij de P plaats te zitten, het is een leuke bezigheid  het spotten van dieren. We hebben een muesli reep gegeten en zijn weer op pad gegaan. Het was rustig onderweg, maar bij de stopplaatsen kom je toch vaak weer de zelfde mensen tegen. Een groot deel komt uit China en Japan. Af en toe kom je een Nederlander tegen. Vanaf Nugget point rij je terug richting Owaka om rond de zeearm “het meer van Catlins” naar Jack’s  blowhole te rijden. Dit is hetzelfde verschijnsel wat we ook al eens in Portugal waren tegengekomen. Het zeewater stroomt via een ondergrondse tunnel waarna het water  eruit spuit in een grot/hole waar je van boven zicht op hebt. Na deze stop zijn we via Ratanui naar de Purakaunui Falls gereden. Het is een waterval die je via een pad in een bos kunt bereiken waarbij er onderweg bordjes staan die uitleg geven over de bijzondere planten en bomen. Als je bij de waterval komt heb je een uitzichtpunt, maar deze jonge onderzoeker wilde natuurlijk staande op de stenen met de waterval op de foto. Fenny is al gewend aan mijn klimfratsen, dus die stond al te kijken hoe dit zou aflopen. We hebben de foto gemaak dus helemaal top! Via het plaatsje Mc Lennan kom je bij Lake Wilkie een bosmeer waar je naar toe kunt wandelen. Maar gezien de tijd en het feit dat we niet te laat bij de B&B wilde aankomen hebben dit maar overgeslagen. Net voor Chaslands heb je dan nog de Mc Lean Falls en de Cathedral Caves. Helaas waren we te laat, deze grot is alleen via laag water toegankelijk, dus dit konden we ook strepen. Vervolgens loopt de weg via Niagara (zonder Falls)naar Curio Bay en Purpoise Bay. We hebben gezocht naar de Purpoise Bay maar konden deze niet vinden. Kwamen we bij de Curio Bay bleek de andere kant van de Kliff de Purpoise  bay te zijn. In Purpoise Bay zou je weer Hector dolfijnen moeten kunnen spotten, maar ze waren verstoppertje aan het spelen want wij hebben ze niet gezien. Je kunt alleen op de Kliff lopen door over de camping te rijden die onderaan de Kliff is gevestigd. Bovenop heb je een prachtig uitzicht over beide Baaien, in Curio Bay zie je bij Eb aan de oppervlakte de fossielen van een oud oerbos. Conclusie deze zuidelijke Catlins route is zeer de moeite waard. Wij zijn toen via Fortrose naar boven gereden en bleek Invercarhill toch nog wel een uur rijden. Je komt dan aan de zuidoost kant binnen en ons B&B hier standaard Lodge genoemd ligt aan de noordwest kant. We hadden geboekt bij Safari Lodge. We hebben al een paar prachtige Lodges meegemaakt, maar het bleek nog beter te kunnen. Wat een mooie accomodatie, met kamers genoemd naar de big filve uit Afrika. De eigenaren hadden een tijd in Afrika gewoond vandaar. Het was een door hun zelf gerestaureerde villa (Manor House) uit 1902 en ontworpen door Henry Howorth, die wel meer civiele werken op z’n naam heeft staan in NZ. Het huis was door de jaren helemaal vervallen geraakt  en slecht hersteld. Ray en Trish kochten het huis in 1987 en  na 20 jaar  verbouwen en inrichten  staat  er nu een fantastische Lodge. Wij hadden de Lion room, wat een kamer en helemaal ingericht volgens de oorspronkelijk stijl maar wel met de hedendaagse comfort eisen. We zullen weer wat foto’s meesturen. Aangezien het al laat was besloten om maar weer om advies te vragen voor een restaurant. Ze konden een restaurant aanbevelen en die kwam de gasten ook ophalen en weer thuisbrengen. Dat leek ons wel wat, konden we allebei drinken. Precies op tijd stond er een busje voor de Lodge die ons naar het restaurant Buster Crabb bracht, die een goede kaart had en lekker eten. Fenny had de Catch of the Day, bleek Witvis te zijn en ik had eend genomen. Ook dit keer was het weer veel,  maar voor het eerst  ook een dessert  genomen. Na afloop werd de chauffeur weer gebeld en werden we weer keurig terug gebracht naar de Lodge. We hebben weer een prachtige reisdag gehad met mooi weer en veel gezien. Morgen maar eens Invercarhill verkennen.