Dunedin verkennen

 Zondag 17 december,

Beste volgers, gisteren heb ik zoals gewoonlijk een nieuw reisverhaal geplaatst op de site. Blijkbaar is er iets mis gegaan, want ik zag vanmorgen dat het verhaal niet gepubliceerd was. Het probleem voor mij was dat het ook niet opgeslagen was. Met andere woorden, ik ga nu nogmaals het reisverhaal “Dunedin verkennen”  voor jullie opschrijven.

We hebben de 1e nacht in het B&B Edgely prima geslapen. Gisteravond waren er nog nieuwe gasten bijgekomen die de overige twee kamers hadden gereserveerd.              ‘s Morgens aan het ontbijt bleken dit twee Amerikaanse stellen te zijn, die uit de staat Washington aan de westkust kwamen. Ze waren al een paar weken aan het reizen en hadden net in het Lake district zo’n 300 km fietsen erop zitten. We hebben wat ervaringen uitgewisseld maar het wandelen vonden ze maar zo zo.  Typisch   Amerikanen,  they do everthing better. Maar wel leuk om eens echtparen te ontmoeten die andere reisverhalen hebben met een andere insteek. Ze bleven ook twee nachten en zouden dan vertrekken richting Christchurch en vervolgens naar Auckland om een week te gaan zeilen op zee.  Een van de mannen bleek thuis ook een zeilboot te hebben en ervaring met zeilen op zee. Ze hoopten dat het weer wat beter werd. We hadden de avond onze voorkeur voor het ontbijt op gegeven Continental of Engels. Gekozen voor continental want we hadden al veel eieren op de laatste dagen. Lekker muesli met yoghurt en fruit en toast met beleg.  De Amerikanen waren klaar en gingen weg en wij rustig wachten. We misten meteen Joanne want er waren geen borden voor ons alleen schalen en geen glazen voor de jus d’ orange.  Toen wij dit meldde begon Jason te zuchten en excuses te maken. Hij moest zo z‘n vrouw  naar het werk brengen en hij moest voor de gasten zorgen. We kregen toast maar er was geen beleg er stond alleen marmite op tafel en peanut  butter. Toen maar besloten om onze eigen jam uit onze lunch voorraad te gebruiken, kortom geen succes.  Met  de reisdag hier naar toe was het prachtig weer en nu bewolking en lichte regen. Het was niet koud, dus toch de korte broek maar aan,  De nieuwe lange broek werd wel uit voorzorg in auto gelegd.🙂 Fenny wilde voordat we weggingen wat kleding wassen, maar een van de Amerikaanse vrouwen was haar al voor. Dus besloten even te wachten, zodat ze    de was ook nog kon doen en dan vertrekken we voor onze dagtour. De machine moest nog drie minuten toen ze had gekeken en toen ze weer ging kijken kwam de tweede Amerikaanse ook de kamer uit met een wasmand. Je raadt het al, de Amerikaanse, zag Fenny zonder mand en zegt ik heb een hele boel was. Het antwoord was  ja ik ook, ik wilde het net gaan halen, maar de Amerikaanse bleef aandringen dat ze eerder wilde, gezien de hoeveelheid bla bla. Fenny had verder geen zin in ruzie, en kwam boos terug, conclusie die worden geen vriendinnen meer. Ja, toen werd de keus wachten of weggaan en vanmiddag wassen met de kans dat e.e.a niet meer droog wordt. Het was nog vroeg dus gewacht, maar uiteindelijk toch besloten dat we lekker de stad in gaan. We kunnen nog vooruit met onze kleding. De stad in met de wetenschap dat deze erg heuvelachtig was, dus weer een aanslag op onze kuiten.  De manager van McKenzies het restaurant in Tekapo zei, toen we vertelde dat we naar Dunedin gingen, nice town, but very  hilly and bad weather. Ik had ik in het capitool boek gekeken waar ik dichtbij het centrum van de stad kon parkeren. Jason had verteld dat het zondags gratis was en er wel genoeg plek zou zijn. Dus View  Street ingegeven en dit bleek een weg die tegen de 50 graden aan omhoog liep. Uit voorzorg maar bovenaan op een vlakke weg geparkeerd. Toen naar beneden gelopen en kwamen we uit op de buitenste ring van de Octagon. Toen Dunedin gesticht werd, hadden landmeters bij het uitzetten er voor gekozen om vanuit een  achthoek te gaan werken en met een vijfhoekige binnenste ring. Men noemde dit plein het Octagon en deze heet nu nog steeds zo en is ook nog in z’n geheel in tact. Vanaf View Street was het een paar minuten lopen naar de St Pauls Cathedral, deze staat  op een verhoging  en is uit 1919. Het is een anglicaanse kerk, hoe kan het ook anders met de Schotse invloeden. Hij dankt deze prominente ligging aan een rijke walvisvaarder die de bouw heeft bekostigd, voor het overige is Dunedin een Presbyteriaanse stad. De gebouwen in Dunedin uit deze tijd zijn vooral gebouwd met rode arduinsteen en de witte oamaru steen allebei uit deze regio. Het mooiste gebouw is nog steeds het goed bewaarde treinstation een prachtig gebouw aan de buitenkant, met binnenin nog de ouderwetse  ramen van de ticket loketten, ze zijn met witte tegels betegeld en versierd met het wapen, het oude logo van de NZ railways. Verder hebben we de minder prominente gebouwen natuurlijk ook bezocht en op de foto gezet, zoals het gerechtsgebouw met er naast de gevangenis. Op het Octagon plein staat ook het gemeentehuis en worden er veel festivals georganiseerd. Vervolgens zijn we naar het Toitu settlers museum geweest, wat gratis is en wat NZ oudste museum is voor hun sociale geschiedenis. Het gaat over Schotse pioniers en over de Maori’s. Het museum zit in een prachtig modern gebouw en doet heel veel voor kinderen. Het is erg op deze tijd ingesteld met audiovisuele en digitale invulling van schermen etc. De kinderen krijgen een plank mee met allemaal vragen over de onderwerpen die ze onderweg tegenkomen. Je ziet hier de twee werelden van de bewoners van NZ  Europees en Maori hier ook in de bezoekers terug. Toen we koffie gingen drinken bleek de kerstman binnen te zijn en konden de kinderen met hem op de foto. Leuk om te zien hoe dat  hier toch ook leeft zonder de donkere dagen voor kerstmis.  Fenny wilde niet met mij en de Kerstman op de foto, gemiste kans, hohoho. Als afsluiting van het centrum zijn we toen naar de witte first church gelopen. Helaas stond de toren in de steigers, dus de foto’s geven niet helemaal de allure weer van deze mooie presbyrytiaanse kerk. Deze kerk in Dunedin is het vlaggeschip van  deze gemeente in de provincie Octagon.   Uiteindelijk de auto weer opgepikt en even naar een ander deel in de stad gereden om de Olverston historic home te bezoeken.  Wat een prachtig gebouw, maar ook de inrichting en kunstwerken. Het is gebouwd voor de familie Theomin, David en Marie en hun kinderen Edward en Dorothy in 1906. David was een politicus, handelaar en betrokken bij mijnbouw en andere winstgevende zaken. Op hun vele reizen hebben David en Mark vele mooie voorwerpen en meubels meegenomen voor hun huis. Van de twee kinderen is Edward, kindloos  gestorven en is Dorothy nooit getrouwd. Bij haar overlijden in 1966 bleek uit haar testament dat ze het huis en alle inhoud naliet aan de gemeente Dunedin.  Dorothy had weinig veranderd en daarom geeft dit huis een waarheidsgetrouw beeld van de periode 1906 -1966. In een bijgebouw staat nog een prachtig gerestaureerde Fiat 510 tourer  uit 1921. Heel bijzonder om te bezoeken en een goede gids die nog even verwees naar de Nederlandse touch, het Delfsblauwe servies. Niet alles was origineel, want er kwam ook Delfstblauw uit een Duitse keramische fabriek. Toen we dit bezoek hadden afgesloten zijn we toch ook nog even naar Lanarch Castle gereden, het enige Castle in NZ. Het is een mooie rit er naar toe met mooie vergezichten, omdat het kasteel op een Klif staat. We konden het nog bezoeken alleen  het café ging om 1630 uur  dicht. Het kasteel was erg vervallen en in 1967 door de van fam Barker aangekocht. Het Kasteel  is aan de buitenzijde inmiddels volledig gerestaureerd, maar is binnen nog niet helemaal af en haalt bij lange na niet de kwaliteit en details van het Olverston huis. We hadden  beter Lanarch als eerste kunnen bezoeken en dan Olverston. Wel kun je via een smalle trap de bovenkant van de toren bezoeken, wat een fantastisch uitzicht heb je daar. Ook de tuinen zij fraai opnieuw aangelegd door Margaret Baker. Gezien de tijd hebben we niet alle aandacht kunnen geven die Lanarch Castle verdient, maar het was inmiddels begonnen  te regenen.  Bij hët wegrijden  bleek de bewolking heel laag om de Klif was gezakt en reden we door een dicht wolkendek, wat te vergelijken is met mist. Even een stuk op de strepen rijden en naarmate we daalde werd het wolkendek lichter en hadden we weer zicht. Gelukkig was de B&B niet ver rijden, dus konden we ons nog even opfrissen en wat  drinken, voordat we voor de tweede maal naar Restaurant Salt zouden gaan. In de hal kwamen we Tracy tegen die natuurlijk vroeg how was your Day, dus even ons verhaal gedaan en zij gaf aan ons morgen niet meer te zien voor het afscheid, want ze moest werken van 07.00 tot 20.00 uur.,  was een gekkenhuis in de winkel voor meubels en inrichtingsaken, een ouderwetse vorm van een Ikea. 😂 zal wel niet de juiste vertaling zijn. We hebben inmiddels al veel  indrukken opgedaan en morgen wacht ons al weer een verplaatsing richting Invercarhill. Ook dat zal weer nieuwe verhalen opleveren.