Invercarhill en omgeving verkennen

 Dinsdag 19 december,

We hebben vannacht in de Lodge veel wind/storm gehad en veel regen. Bij het wakker worden was er dan ook geen verbazing dat het nog regende. Eerst maar eens aangekleedt en dan  naar het ontbijt, ons eerste ontbijt in Safari Lodge. We zaten alleen in de eetkamer omdat er verder geen gasten waren. De tafel was met mooi servies gedekt en er stond meusli, gesneden fruit en yoghurt op tafel. Trish kwam vragen wat we wilde drinken en hoe we onze toast wilde hebben en wat voor warms we hier bij wilde. Allebei gekozen voor een gekookt ei. Na het eten kwam Trish nog even bij ons staan en later schoof Ray ook aan. Allebei hartelijke mensen en erg behulpzaam met adviezen. Belangstellend waar we vandaan kwamen in Nederland, etc. Ze  hadden vrienden in Nederland die ook in NZ hadden gewoond, maar terug waren gegaan. Ze kwamen oorspronkelijk uit Haaksbergen, maar woonde nu in den Dolder. Ze gaan hun in juni 2018 bezoeken. Ray heeft naast zijn belangstelling voor motoren en wegraces ook nog het distilleren van sterke drank als hobby en maakt wat Trish lekker vindt, maar vooral ook cracker whiskey. Het zelf distilleren van whiskey in NZ is niet verboden en wordt vooral op het platteland op grote schaal gedaan. Hij liet ook een fles Jack Daniels cracker whiskey zien. Het is een wat minder gezuiverde whiskey dan we in de winkel kopen. Hier wordt sterke drank net zoals in Canada in aparte winkels verkocht.  Soms hebben de supermarkten wel wijn en bier. Zijn eigen cracker whiskey rook sterk en verder maakt hij  veel likeuren. Fenny heeft uitgelegd dat zij ook wel eens likeur had gemaakt, koffie likeur en contraeu. Het duurde even voordat we kruidnagel (cloves) hadden vertaald, maar Google translate is dan een goede hulp. 😃 ze vroegen of we een slokje cherry likeur wilde proeven, haha niet bij ontbijt, maar vanavond willen we het wel proberen. Vandaag hebben we het bezoek aan Invercarhill gepland, maar gezien de regen moeten we dit programma misschien aanpassen. Het bezoek aan Bluff, het plaatsje dat claimt het zuiderlijkste  puntje van NZ te zijn, met de wegwijzer op Stirling Point naar allerlei plaatsen in de wereld. Helaas klopt dit niet van dit is Slope point waar we gisteren waren bij de Curio Bay. Het waaide nog steeds erg hard en je moest echt een jas aan vanwege de temperatuur. Het was gelukkig wel droog en toen we we naar Bluff Hill reden voor het uitzicht zagen we kleine stukjes blauw. Bluff was een van de oudste Maori nederzettingen, maar is nu NZ belangrijkste uitvoerhaven en verdiensten naar o.a. ook Stewart Island. Bluff heeft ook een grote vissersvloot die langs de zuid en westkust op kreeft vist en op de blijkbaar beroemde Bluff oysters. Teruggereden om Invercarhill te bezoeken, maar het kent niet echt een centrum met veel bezienswaardigheden. Gezien de terugkerende regen gekozen om even alleen de bekende zaken te bezoeken, zoals de Watertoren uit 1889, de First Presbyteriaanse kerk van Invercarhill, Porters Lodge uit 1866. Veel bekender en mooier is het Queenspark en de Rugby clubs. Invercarhill kent er verscheidene maar de  Blues rugby club 1874 en de Star football club 1887 zijn  de belangrijkste zijn. Star  is de grootste en heeft veel spelers die voor het nationale team hebben gespeeld met meer dan 100 wedstrijden. Naast het Queenspark  is het Southland Museum en art gallery gevestigd. Een combinatie museum/art die we meer zien in NZ. Prachtig museum dat gaat over het leven en de geschiedenis van mensen in de provincie Southland. Het museum heeft ook een reptielentuin, waar een Tuatara leeft wat een kruising is tussen een hagedis en leguaan. Hij is genaamd Henry en heeft het wereld  record  van een in gevangenschap levend reptiel, namelijk 46 jaar, vandaar dat er buiten het museum een standbeeld is van hem. In het museum nog koffie en koek genomen en toen onderweg gegaan naar Gore en het nabije Mandeville. Gore is beroemd vanwege de bruine forel die in de Mataura rivier leeft, heeft ook een standbeeld midden in de stand. En is de NZ hoofdstad voor country muziek en trekt veel bezoekers op het jaarlijkse festival, waar de NZ golden guitar Award  wordt uitgereikt. Verder is de plaats omgeven door schapen en dat hebben we gemerkt toen we er naar toe reden en later weer op weg naar huis, ongekende aantallen op de grote weiden op de heuvels. Wij vonden het plaatsje niet bijzonder, dat kan een keer gebeuren als je al zoveel gezien hebt. Vervolgens naar het Airplane museum gereden in Mandeville. Het gaat hier om een kleinschalig museum met oude vliegtuigen die dienst hebben gedaan in de regio. De meeste vliegtuigen zijn uit de periode 1920 - 1930, vooral  van het type  Haviland. Ze hebben ook enkele voorbeelden van vliegtuigen die ontworpen zijn door de pioniers van de luchtvaart.  Het bijzondere van dit museum was, dat je foto’s mocht maken en er op mocht klimmen en inzitten en zelf de motor starten. Dat laatste maar niet gedaan, je weet maar nooit😜 we hebben ons hier prima vermaakt en tot slot nog een mooie video gekeken over de provincie Southland. Het was weer tijd richting de Lodge te gaan. Het was 1645 uur en besloten dat we een westelijk route terug zouden kiezen, op advies van Ray met meer afwisseling van het landschap. Vol goede moed op pad en we zijn eerst een stuk noordwest gereden op de 94 en vervolgens de SH 6 naar Invercarhill. Over een lange heuvelachtige weg  zijn we de eerst 20 minuten niemand tegen gekomen en toen werd  de route nog mooier omdat Google maps op de  kortste weg was ingesteld en dus binnendoor ging. Van asfalt kwamen we op een gravel/leisteen weg terecht, wederom heuvelachtig, door een bosgebied en wederom helemaal niemand tegengekomen. Dit deed ons een beetje denken aan Alquin Park in Canada waar we ook in een gebied met leisteen wegen terecht kwamen en Google maps de oriëntatie kwijt raakte. Hier gebeurde dit gelukkig niet, uiteindelijk kwamen we bij Dipton de SH 6 weer op. Blij dat we de R4 als auto hebben en niet een gewone sedan, maar weer  een ervaring rijker zullen we maar zeggen. Besloten om geen restaurant te zoeken, wilde wel iets anders eten als vlees en vis en dus op zoek naar een pizzeria. Dit bleek toch een lastige opgave, de enige Italiaan die we vonden was gestopt met de  exploitatie. Ja, wat dan, de keuze viel uiteindelijk op KFC  dus wel vlees maar beperkt  omdat je zelf kunt kiezen 😜. Binnen en buiten bij de drive was het druk, we kozen om even rustig te kunnen zitten, wat je dan langs ziet komen aan  dikke mensen is ongelooflijk. NZ zit toch dicht tegen de Amerikaanse eetcultuur aan met ook nog het calorierijke englisch breakfast. Niet iedereen is rugby speler haha.  Bij terugkomst in het Lodge ging Trish boodschappen doen en zei dat Ray er nog was en in de keuken aan het distilleren was. We hadden ‘s morgens gevraagd of de whirlpool aan kon, zodat we eens lekker konden relaxen na  een dag sjouwen en rijden. Eerst een kijkje bij Ray genomen en die was bezig om alcohol te maken in een ketel en die zat op 90% pure alcohol  en had hiervan 2,5 ltr gemaakt als basis  hoeveelheid voor het verdere proces, wat moet leiden tot 40% Whiskey. Beneden wat gedronken en vervolgens met  badjassen van het huis😃 naar de whirlpool gelopen die buiten in een overdekte uitbouw staat. Heerlijk warm en allerlei bubbel en jet bruis standen. Hier weer even de selfie stick gebruikt voor wat foto’s, best link je I phone boven water.  Schoon en uitgerust weer naar onze kamer en daar gewerkt aan de dagelijkse blog. We vinden het nog steeds leuk om onze ervaringen te delen. Morgen gaan we op weg naar Te Anau in het fjorden gebied met wederom leuke geplande uitstapjes.