Op weg naar Cape Foulwind

Vrijdag 29 december, 

Vanmorgen met een beetje weemoed vertrokken van onze B&B in Bruce Bay. We hebben vandaag een lange reisdag, dus het eerste deel zullen we weinig stops doen behalve voor een takeaway koffie van het  cafe in Fox Glacier village. Dat is ook niet erg want het eerste deel tot aan de Frans Jozef Gletsjer  kennen we al van gisteren. Je hebt hier geen navigatie nodig want de enige weg die omhoog gaat is SH6, pas bij Greymouth kun je beslissen om daar de SH 7 te nemen, maar dit is voor ons langer. De weg loopt eerst door berg valleien met bos en hier en daar wat veeteelt. Onderweg gaf de auto plots in het dashboard aan, dat ik moest rusten en er stond een kop koffie boven. 😎 We reden ongeveer net iets langer 1,5 uur. Toch wordt Ross pas onze stopplaats, want daar konden we volgens Jacqui het Goldmine museum bekijken. De westkust is vroeger een mijnstreek geweest en in dit gebied werd vanaf 1870 naar goud gezocht via afgraven en spoelen van de grond. In 1907 werd hier de grootse goudklomp van NZ gevonden namenlijk 2,8 kg. Ook nu nog wordt er goud mijnbouw in deze streek gepleegd. In Ross is een museum die een inkijk geeft hoe het was zo’n 150 jaar terug. Het meuseum is klein, maar leuk. De echte attractie zit achter het museum waar een wasplaats is om grond te wassen en dus zelf naar goud  te zoeken. Je betaald 10 NZ dollar en dan krijg je een pan / schaal om mee te wassen. Het goud wat je vindt mag je zelf  houden. De grond wordt geleverd door de goudmijn in de buurt. Er was een groep Chinezen aan het wassen en ze vonden inderdaad kleine deeltjes goud en de gelukkige vond een groter stukje goud, dit kon je dan meenemen in een flesje. Buiten stonden nog wat oude huisjes uit die tijd, die hebben we ook nog bekeken. Het is een leuke stop om even de benen te strekken en wat anders te doen dan naar de omgeving te kijken. We rijden nog een half uur langs de kust omhoog om bij Hokitika de Treetop wandeling te doen. Ik dacht dat het een naam van een wandeling was, maar Fenny haalde me uit deze droom en zei nee we gaan door de toppen van de bomen wandelen. Je neemt de afslag treetop vanaf SH 6 en naar 10 minuten bereik je de Parkeerplaats van Treetop wandeling. Ook hier is een mooi cafe bij, we kopen een kaartje en lopen een heuvel op om de start van de wandeling te bereiken. Je loopt dan via loopbruggen van staal op ca. 25 mtr hoogte op een roostervloer inderdaad over de meeste boomtoppen heen en krijgt bij 11 stops via de kaart de informatie en uitleg over wat je daar ziet. Voor Fenny was dit best een uitdaging gezien haar hoogtevrees, maar ze heeft hem volledig mee gelopen. 👍 Onderweg is er nog een hogere uitkijk toren waar je echt over alles heen kijkt en ook het meertje kunt zien wat hier achter ligt. Leuke onderbreking van de reis voor als je in de buurt bent, wij zouden er niet apart voor heen rijden. De Gorge wandeling bij Hokitika laten we even aan ons voorbij gaan gezien de tijd. In het Cafe halen we nog een takeaway koffie en een koek. We gaan op weg naar Greymouth en onze laatse stop, de Pancake rocks in Punakaiki wat onderdeel is van het nationaal park paparoa.  Het is nog ongeveer 45 minuten rijden. Na Greymouth is de weg eigenlijk best rustig voor een noord zuid verbinding. Vanaf Greymouth kun je over Arthurs Pass naar Christchurch rijden. Bij het begin van Punakaiki als je in een klim zit omhoog staat een  signingbord te branden met aangegeven hoe en waar je moet parkeren. Vervolgens rijd je door en heb je eerst de P voor bussen, campers en caravans  en iets verder de P voor auto’s. Deze was vol,  alleen was er nog plek op de parkeerplaatsen voor campervans. Er stonden al meer auto’s dus wij hebben hem daar ook maar geparkeerd. Even een sanitaire stop gehouden en toen de wandeling begonnen naar de kust. Vervolgens wordt je via looppaden en loopbruggen langs het natuurverschijnsel pancake rocks geleid, wat inderdaad lijkt op  opgestapelde pannenkoeken. Maar het is wel een heel fraai natuurverschijnsel in combinatie met de zee. We hebben weer mooie momenten kunnen vastleggen en het was bijzonder om hier doorheen te lopen. Het is erg toeristisch dus je moet soms wachten om je fotomoment te pakken. Het was inmiddels eind van de middag en het raakte wat bewolkt, dus nadat we alles gezien hadden zijn we ook meteen vertrokken voor ons laatse uur rijden richting in Cape Foulwind. In de auto even overlegd wat te doen, aangezien in dit gebied niet veel restaurants zijn en niet weten of er een keuken is bij de B&B, misschien moeten we alvast onderweg eten en dan naar de B&B rijden. Na een kwartje rijden zien we een bord met Jack’s Gasthof - Pizzaria. We besluiten de gok te wagen en komen via een grindweg uit bij een klein gebouwtje, waarin de pizzaria zou moeten zitten, verder is het ook een camping en een ontmoetingsplaats. We parkeren de auto en  gaan naar binnen, en komen dor het vliegengordijn in een kleine ruimte waar al een familie aan tafel zit en er nog een tafel vrij was en een lange smalle tafel met een bank en stoelen. We vroegen aan een donkere vrouw met een soort van western look of we konden eten, geen probleem, maar de ronde tafel was al gereserveerd. Dus aan de lange tafel plaats genomen. In de keuken was een kok met pizzadeeg in de weer en de vrouw kwam onze bestelling opnemen. Achterin was een soort van bar waarin wat stamgasten zaten te drinken. We hadden nu ook wel trek, het was 1730 uur. We namen wat te drinken en een pizza tonno en een pizza prosciutto. Er kwam een Nederlands stel binnen die in de buurt in een motel zaten, maar die had  geen restaurant en ze waren doorverwezen naar deze pizzaria als dichtstbijzijnde restaurant. Ze kwamen uit Oosterhout en waren voor de tweede keer in Nieuw Zeeland, de eerste keer was zo’n 15 jaar geleden geweest. Ze waren ook al in Australië geweest, maar dat was nog natuurlijker en groter dan NZ. De keuken had niet het hoogste tempo of een te kleine oven, want onze pizza kwam een uur later. We hadden allebei een medium besteld van de drie mogelijkheden L-M-S. Die bleken toch nog behoorlijk groot te zijn. Ze waren lekker en we konden het restant mee krijgen in een box. Om 1900 ur zijn we vertrokken richting Cape Foulwind en kwamen daar om 1930uur aan. Het bleek een groot huis te zijn met een klein huisje er naast. In de auto naast ons was een vrouw bezig en die sprak ons aan. Het bleek Julie te zijn die samen met Ian in het Cottage zaten en hier wel vaker met vakantie kwamen. Ze vertelde dat Bruce de eigenaar is op vakantie was, hij bleek kortgeleden zijn vrouw te hebben verloren aan kanker. Zij vond het ook vreemd, want meestal regelde  hij vervanging als hij er niet was. We hadden de studio en daar hing inderdaad de instructie en de mededeling dat hij er niet was. We konden gebruik maken van de tuin en zitje wat er bij hoorde. We gingen de studio in en dit bleek eigenlijk een kamer met twee stoelen en een aanrecht te zijn. Er was geen kooktoestel, alleen een magnetron, broodrooster  en soort van bak schaal voor op tafel. Julie gaf aan dat er geen breakfast wordt verzorgd alleen dat de ingredienten worden aangeleverd, en die staan in het huisje. Er bleek geen toast te zijn, dus Julie zei dat kunnen jullie wel van ons krijgen. Het was voor ons een domper, na de goede verzorging in Mahitiha was dit het andere uiterste. Ik zag dat Fenny het ook even moest verwerken, met name de locatie waar de studio wat weggestopt in de tuin en achter de Cottage. Dus geen zicht op zee, maar groen van de tuin. Julie zei, kom zo even een drankje halen als jullie gesetteld zijn. We hebben dit gedaan en de teleurstelling verwerkt en de accommodatie is best goed verder, alleen  mis je de aandacht voor de gast. We hebben ons ingericht en hebben een biertje en een wijntje gedronken.  Het Cottage was geweldig met een mooie zitkamer en een keuken en met een fraaie tuin die uitzicht geeft op zee. We waren een beetje jaloers. Julie en Ian bleken aardig en behulpzaam, Julie zat in het onderwijs en Ian was engineer in watertechniek. We hebben 45 minuten gezellig gekletst, maar moesten toen terug vanwege het feit dat Maurits me zou bellen via WhatsApp om wat vragen te stellen over de hypotheek en aanverwante verzekeringen. Fijn om hem en Ilona weer even te horen, het gaat goed met de aankoop en het ziet er naar uit dat ze de hypotheek en de gewenste maandlast zullen krijgen. Dus dat is goed nieuws. Na een onrustige nacht, we zitten toch  in de middle of nowhere en weer in een nieuwe omgeving gaan we morgen  de omgeving verkennen.