Schiereiland Banks of Peninsulae

Maandag 11-12-2917,

Nadat we onze vervoermiddel een Toyota Rav4 op de parkeerplaats hadden gevonden en beoordeeld op schade en de belangrijkste functies hadden bekeken, is de Nieuw Zeeland (NZ) reis begonnen. Meteen maar het zonnedak opengedraaid, want het was warm in de auto. De route naar Little River ingesteld op de al offline gedownloade Google maps kaart. Vanaf het vliegveld de eerste “linkse” kilometers gereden en meteen al de verkeerde handels gebruikt, hier zit de ruitenwisser links en de richtingaanwijzer rechts, dus een paar keer de ruiten gewist  zonder regen. 😂 Door een industriegebied gereden om vervolgens de 75 op te kunnen naar het zuid- oosten. Op de provinciale wegen in NZ mag je 100 km en dat is best hard als je dat vergelijkt met Nederland en ook de type wegen. De afstand naar Little River onze eerste overnachtings plek was 58 km en ongeveer 45 minuten rijden. Het gebied waar we naar toe gaan is de Banks Peninsula wat op de kaart schuin rechts onder Christchurch ligt. Het gebied is ontstaan door talrijke uitbarstingen van de vulkanen Lyttelton en Akaroa, wat nu twee plaatsen zijn in dit gebied. Het is nu een schiereiland en erg woest en ruig qua omgeving. Met mooie vlaktes en meertjes deed het mij aan de steppen denken, vanuit de film Mongol over de opkomst van Gengis Kkan. Toen we aankwamen in Little River, wat kleiner is  als een dorp, wisten we wat we geboekt hadden, maar het is toch verrassend als  je een aantal graan silo’s ziet staan waarvan je weet, daar ga we overnachten. Bij SiloStay geboekt, dit zijn graan Silo’s die omgebouwd zijn tot hotelkamers. Het is een ontwikkeling van een droom van het echtpaar Stuart en Angela Stow. Zij waren al eigenaar van de Art gallery in Little River en Stuart heeft altijd de visie gehad om industriële ontwerpen ok voor andere doeleinden in te richten zodat ze een totaal andere functie krijgen dan het oorspronkelijke ontwerp. Er staan nu 9 Silo’ die ingericht zijn als hotelkamers, waarvan ook 1 geschikt  voor invaliden. Op de begane grond is een toiletruimte, zitruimte en een kitchenette met alle basic functies aanwezig. Een trap, brengt je naar de verdieping waar een “ kingsize” bed een prominente plek heeft met een glazen doucheruimte met douche en wasbak. Verder is er een schuifdeur die toegang geeft tot een klein balkon en de  top van de Silo is opengewerkt zodat je een klep kunt open zetten om de sterrenhemel vanuit je bed te bekijken. Het totaal is erg duurzaam gebouwd, voor meer informatie hierover moet je de website maar eens bezoeken. Bij aankomst troffen we een onderhoudsman die een Nederlandse Oma had en zoals hij zei, net genoeg Nederlands sprak om met z’n Oma te kunnen communiceren. Wonderlijk dat je zover weg op zo’n afgelegen plek een Nederlandse link ontmoet. Nadat we ons hadden ingericht zijn we naar de plaatselijke store gegaan om boodschappen te doen. Het is eigenlijk een café/lunchroom waar je ook kunt ontbijten met een winkeltje erbij. Er was geen brood meer en de rest van de vitrine was ook vrij leeg, dus besloten om alleen een biertje, wijn, chips en wat fruit te kopen en de volgende ochtend hier maar te ontbijten. Op het balkon in de zon wat gedronken en een klein dutje, ik had toch nog wel last van de slecht nacht in het vliegtuig. We hadden al besloten om in de plaatselijke pub wat te eten. Wat opgefrist gingen we lopend op weg naar de Pub, halverwege dachten we dit is verder dan onze Nederlandse informatiebron had aangegeven, dus terug om de auto te halen, dit bleek later een goede keuze te zijn. Toen we bij de pub kwamen bleek deze op maandag gesloten te zijn en dan wordt het al moeilijk, het café was ook al dicht, dus op weg naar een volgend gehucht. Via een bochtige weg die steeds meer veranderde in kleine haarspeldbochten hadden we na twintig minuten nog geen geen mens of gehucht gezien, we keken elkaar aan en dachten gaan we terug of verder. Na een klein stukje door te hebben gereden was er een restaurant. Dus geparkeerd tussen een paar campers en naar binnen gegaan. Vervolgens gevraagd of we konden eten maar het antwoord was, ze namen geen orders meer aan na 1900 uur. Dit is het meest vreemde antwoord  dat ik ooit heb gekregen van een restaurant eigenaar. Nog steeds verbaasd in de auto, gestapt en de weg terug gereden en vervolgens nog wat terug richting Christchurch, maar geen eettent te vinden. Besloten om maar terug te gaan. We hebben een appel, pepernoten (hadden we meegenomen 😃) en  chips gegeten met een Guinness achting biertje en een wijntje en ons bed opgezocht en lekker geslapen. Morgen gaan we goed ontbijten en naar Christchurch.