Nelson en Havelock

Dinsdag 2 januari, 

Zoals gisteren al aangegeven gaan we vandaag het oor van Fenny laten checken. Toen we vanmorgen wakker werden, was het al donkergrijs en tijdens ontbijt begon het ook nog te regenen. Het weer is nog steeds niet stabiel, de temperatuur is wel goed alleen de zon ontbreekt. Het ziekenhuis van Nelson ligt aan het begin van deze stad. Ik heb voor de zekerheid toch maar even Google maps in gesteld. We rijden om 10.00 uur weg, het is de SH 6 volgen en komen eerst door Richmond en dan in Nelson. Het is ongeveer een half uurtje rijden. We vinden het eigenlijk meteen en de parkeerplaats van de eerste hulp is al best vol. We lopen naar de gebouw van de eerste hulp en de hele ruimte zit vol met patiënten. We melden ons bij het loket receptie en krijgen de vraag wat de klachten zijn en of het via de verzekering loopt of dat we direct betalen. Aangegeven wat de klacht was en dat we direct betalen omdat we uit Nederland komen. That’s oké, kun je dit formulier invullen en ondertekenen. Formulier ingevuld en ondertekend. Het kan wel even duren krijgen we te horen, nou dat konden we zelf ook wel zien. Na een kwartiertje werd Fenny naar het tweede loket geroepen, waar een verpleegster, allerlei vragen stelde en werden temperatuur en bloeddruk gemeten.  Daarna werd het formulier doorgegeven aan de planning voor de dokters die dienst hadden. We worden opgeroepen, dus rustig een plekje gezocht in de drukke kamer met allerlei zichtbare en onzichtbare klachten. En een aantal die een beetje de weg kwijt waren. Uiteindelijk duurde het wachten ruim een uur en konden we naar de dokter. Aardige vent die nog wat aanvullende vragen stelde en toen de kijker erbij nam om eens in beide oren te kijken. Toen hij klaar was gaf hij aan dat het linker oor geen rare dingen liet zien. Hij kon tot aan  het eardrum kijken, ook wel een leuke naam voor  het trommelvlies dus hij wilde een oormeting laten doen. Ging even de kamer uit om te overleggen, kwam terug en zei dat ze dit konden doen voor 25 NZ dollar. Als was het 50, we willen graag antwoord, dus doen. We werden naar een andere behandelkamer gebracht en toen kwam er een verpleegster die aangaf beide oren te gaan meten. We begrepen nog niet wat er precies gemeten werd, maar er kwamen twee grafiekjes uit de printer die naar de dokter gingen. We zouden zo weer bij de dokter terug geroepen worden. Na een een paar minuten konden we weer bij de dokter terecht en kregen we het antwooord. Fenny had een middenoor ontsteking en dit kon hij opmaken uit de meting. Wanneer het middenoor ontstoken is wordt het middenooor en het trommelvlies stijver en beweegt dus niet mee op trillingen. Het rechteroor had gereageerd en het linkeroor niet. Het is een ontsteking die niet veel bij ouderen voorkomt, maar vooral bij kinderen. Deze ontsteking veroorzaakt de doofheid. Bij kinderen wordt meestal een buisje in gebracht en dan is het probleem verholpen. Hij was aan het twijfelen wat te doen, gezien het feit dat wij over 3,5 weken  gingen vliegen, want dat was geen pretje met deze ontsteking. Als de druk te hoog wordt kan het trommelvlies scheuren. Zijn advies was anders geweest dat Fenny ook een buisje liet plaatsen, maar de wachttijd voor een afspraak bij een KNO arts is 4 weken. Hij ging nog even overleggen met een collega. Zijn collega zag het wat positiever, dus de conclusie was, antibiotica en dan over twee weken moet het oor al weer gaan reageren  Mocht dit niet het geval zijn was het advies om weer even langs een dokter te gaan. Hij kan dan beoordelen of het verstandig is om te vliegen of niet. We kregen een recept voor de antibiotica en konden bij de receptie afrekenen. We waren allebei nog een beetje beduusd van de conclusie en gevolgen. Besloten om de antibiotica te gaan halen bij een pharmacy. Na wat rondrijden in het centrum vonden we deze en zijn we naar binnen gegaan. Het bleek ook hier druk te zijn en het was tevens  een drogisterij - en beauty shop. Na een kwartiertje was het recept klaar. We besloten ergens een P plek te zoeken en op zoek te gaan naar een cafe voor koffie en een tosti.  Het was inmiddels droog en de terrassen in Nelson stroomde vol en ook binnen was het druk I.v.m lunchtijd. Uiteindelijk vonden we in een gezelllige lunchroom een tafeltje en hebben koffie en een tosti gegeten. Daarna hebben we wat rond gekeken in Nelson en besloten toch nog even naar Havelock te rijden, om te kijken of we met een water taxi de Pelorus sound op konden, een van de takken van de Marlborough sounds. We moesten hiervoor het bergmassief van het Mount Richmond massief over. Hier begon het weer te regenen wat overging in plenzen. Ook vergis je steeds weer in de afstanden wat 99 km lijkt niet ver, maar door de bergen kost het je gauw 1,5 uur. Uiteindelijk kwamen we in de Rai valley en werd het ook weer droog. Toen we in Havelock aankwamen was het in het haventje druk, maar werd er vanwege het wisselvallige weer niet gevaren. Even  rondgelopen in het havengebied, maar het dorpje was heel klein en afgestemd op watersport. Uiteindelijk zijn we weer vertrokken richting Richmond. Op de terugweg hebben we nog wel even gestopt bij Pelorus Bridge een reservaat waar je nog tracks kunt lopen in een dicht bos en in de diverse watervallen kunt zwemmen. Het voelde een beetje als een verloren dag. Vanavaond gaan we eten in de Old Pub in Upper Moutere wat ooit gesticht is door Duitse kolonisten. Het bleek ingericht te zijn als een Duitse Stube en er aten veel locals. Eerlijk voedsel van goede kwaliteit en we hadden als starter weer een plank met streekproducten en daarna  fish and chips. Het was er gezellig druk met een bar en een pooltafel. Mooie afsluiter van een voor het gevoel een rare dag. Morgen gaan we naar de Golden Bay.