Golden Bay Day in Abel Tasman park

Woensdag 3 januari 2018

Vanmorgen toen we wakker werden was het nog steeds bewolkt, maar volgens Fraser de man van Barbara die de B&B hier in Richmond  runnen zou het wel opklaren, maar niet echt helder worden. We hebben hier weer voor het Continental ontbijt  gekozen. Het is goed verzorgd, maar Barbara is een bossy women en regelt de zaken strak zoals zij het wil hebben. Fraser is de  zo wat. We zitten alleen aan tafel en worden toegekeken door twee eigenaren, vreemde situatie. We  geven aan dat we naar Golden Bay willen en krijgen meteen van Fraser wat tips. Vanavond gaan we eten in het Playhouse waar  Barbara ook een aantal dagen per week werkt. Het is een restaurant/theater waar je eet en naar muziek luistert. Je kunt ook alleen een van beide kiezen. We beslissen vanavond wel. Fraser heeft nog vakantie en werkt bij een groot telecom bedrijf  wat het netwerk verzorgd. Het is een groot gebied wat ze in aanleg en onderhoud hebben. Fenny is vandaag nog niet 100%, maar we gaan toch maar op pad. Door antibiotica wordt voelt ze zich moe. We kijken wel hoever we komen met de dag. Het Abel Tasman is het kleinste park van NZ en ligt op de kaart links van de Marlborough sounds en loopt omhoog via Takaka Hill naar Farwell split met z’n goudgele stranden. We hebben onderweg een aantal stops gepland dus de route ligt globaal vast. Tot het eindpunt Farewell split  is het zo 133 km, maar je krijgt wel Takaka Hill voor je kiezen, waarvan de top zo’n 800 mtr boven zeespiegel ligt. Je rijdt eerst door Riwaka valley en eenmaal beneden weer door Takaka River valley. Hij wordt omschreven als een gevaarlijke weg met veel bochten die onbeschermd zijn. Dit komt omdat hij vrij steil is en er altijd wind staat. Met 320 grd haarspeldbochten worden sommige  chauffeurs hier ziek van het draaien. Maar goed zover zijn we gelukkig nog niet, we rijden eerst maar eens naar Motueka. Dit ligt in aan de kust en kom je door heen als je naar Takaka Hill rijdt. We besluiten de stoppen en even naar het strand te lopen. Bij het strand treffen we afgeschermde baden die worden omschreven als zoutwaterbaden maar het is gewoon hetzelfde  zeewater als het  naast het afgeschermde gedeelte. We hebben het speciale niet kunnen ontdekken, behalve dat het geheel gemakkelijk is om er in te gaan en in een beschermd gebied te zwemmen. We zullen het eens navragen bij Fraser. Een aantal foto’s genomen en toen verder gereden. Voordat je bij Takaka Hill komt, rijd je langs het plaatsje Kaiteriteri. Hier vertrekken allerlei watertaxi’s die verschillende progamma’s en afzetpunten hanteren. Van Barbara en Fraser hadden we hier de folders al van gekregen, zij konden ook voor ons boeken. Maar gezien de weer voorspelling hebben we dat maar niet gedaan. De watertaxi’s bieden verschillende cruises aan zoals strand met wandelen, strand mat kayakken, strand met biking etc.  En ja dan de Takaka Hill, die begint als in de Franse Alpen, maar  al gauw steil wordt met hele korte bochten. Fenny heeft al gauw de ogen dicht gedaan, want die zat omhoog aan de verkeerde kant en keek steeds de diepte in. Alles moet over Takaka Hill als ze naar de Golden Bay moeten, dus vrachtwagens, campers , caravans, campervans we komen alles tegen en ook de Chinese plaag die niet kunnen rijden. Af en toe zijn er inhaalstroken, maar  je rijdt altijd weer op een langzaam rijdende voorganger. Naarmate we hoger kwamen begon het ook nog te regenen en reden we op tweederde ook in de laaghangende bewolking. Als we af en toe naar beneden keken zagen we in de valley de zon schijnen. Bijna bovenaan ligt ons eerste punt, t.w. De Ngaura Caves, waar je via een rondleiding de enige open grot van dit stelsel kunt bezoeken en de botten van een Moa kunt zien en vanuit de grot een mooi uitzicht hebt op verschillend punten in het Abel Tasman park zoals, stranden van Maharau, D’urville Island en de stad Nelson. We stonden voor de ingang maar er was nog veel bewolking, dus er zal geen uitzicht wezen. We besluiten de Cave op de terugweg te bezoeken, want dan is het weer misschien opgeklaard. Iets verder ligt Harwood Hole een 176 mtr diepe schacht. We komen weer bij een weg die aangeeft dangerous road and narrow Pass is for vehicles. Het was een steenweg met zand, maar er stond niet aangegeven hoe ver het was. We besluiten toch een stukje te rijden, het was inderdaad smal en ging alsmaar omhoog. We kregen te maken met twee keer een angstige passeer moment  met een  tegenligger. Na een kwartier rijden op een moeilijke weg die af en toe vlak langs de rand ging kwam het besef om maar om te keren. In het boekje stond dat er een pad liep vanaf  parkeerplaats. We hadden beide zo iets dat duurt ons te lang om te keren,  dus bij de eerste beste mogelijkheid zijn we omgekeerd. Wederom 1 passeermoment en iets aan de kant voor twee MTB rijders. We waren blij dat we weer op het asfalt stonden, de rest van het stukje naar de top van Takaka Hill was ineens veel makkelijker. Daarna begon de daling naar Takaka town en zijn we even gestopt om wat  te drinken en te eten. Takaka is een toeristisch dorp met boetiekjes en eethuisjes. Ze noemen dit wel de toegangspoort van het Abel Tasman park. Er zijn veel galerieën gevestigd met uiteenlopende kunst. Onderweg zagen we nog een hekafscheiding versiert met schoenen. Net zoals die met de wieldoppen eerder. We waren er al voorbij, dus geen foto meer gemaakt. Toen we alles van Takaka hadden gezien zijn we op weg gegaan naar Farewell split. Voordat we hier aankomen willen nog de Waikoropupu  springs bezoeken de heilige bron voor de Maori bezoeken.  Hier komt bij droogte 7 kubieke meter water per seconde uit de grond zetten, tot een maximum van 21 kubieke meter per  seconde. Het water is zo helder dat je soms tot 60 meter diepte kan kijken. Schijnbaar is het één van de helderste bronnen op aarde. De bronnen zijn ‘heilig’ in de Maori cultuur. Je mag dan ook geen contact hebben met het water. Farewell split ligt aan het noordelijkste puntje van het Zuidereiland en is als het ware een groot du ingebied wat als een schiereiland 35 km de zee in loopt. Het is een natuurreservaat met beperkte toegang, alleen met georganiseerde bedrijven uit het dichtbijzijnde plaatsje Collingwood. Het is uitgeroepen  tot wetland of international importance, omdat er in het voorjaar duizenden vogels uit het noordelijk halfrond zich voegen bij de aanwezige vogelpopulatie. Je kunt rijden tot aan het servicepunt/cafe en vandaar over het strand er naar toe lopen om het van dichtbij te bekijken. We hebben gekozen om vanaf het viewpoint wat foto’s te maken gezien de tijd, omdat we op de terugweg ook nog wat foto’s wilde maken en mogelijke de Ngaura Cave te bezoeken. Het gebied tussen Collingwood en Farewell Split is ook een moerasachtig gebied met zand wat met vloed volloopt en dan weer droog valt. Het is een uitgestrekte vlakte. We rijden terug en het is drukker dan verwacht richting Takaka Hill. Vrachtverkeer en campers die niet het tempo van de 100 km weg kunnen halen, zijn meestal het begin van de vertraging. Vrachtwagens stoppen af en toe in een stopping bay om een aantal auto’s de laten passeren. Wij konden bij een zgn passeerstrook   wat auto’s inhalen dus konden zonder een auto op de kont aan de klim beginnen. We gingen wederom met droog weer omhoog, maar halverwege begon het al weer te druppelen en zat de top weer in de wolken, dus het cave bezoek konden we schrappen, alleen wat foto’s gemaakt op de zgn aangelegde lookouts. Halverwege werd het weer droog en reden met zonnig weer naar de B&B. Het was weer een volle dag met heel veel indrukken die weer een plekje moeten krijgen. We zijn laat thuis en hebben kort tijd over om op te frissen,  en dan moeten we al weer weg voor het avondeten in het Playhouse. Gelukkig is het Playhouse dichtbij en hoeven we niet lang te rijden. We komen aan bij een gebouw, wat misschien het beste omschreven kan worden als een klein theater, een kleine studio 21.  Er is een bar aanwezig en naast de bar is er ruimte voor een buffet. Vervolgens een zaal met allemaal tafeltjes en een podium en dat in een donkere kroeg omgeving. We melden ons en geven aan dat Barbara gereserveerd heeft en dat we alleen gebruik willen maken van het buffet. Willen jullie buiten of binnen, gezien de entourage hebben we maar gekozen voor buiten. Barbara wordt gevraagd een tafel gered te maken en de man zegt vervolgens grab some food, because we already started. De buffert schalen waren inderdaad bijna aan vervanging toe, dus we hebben een bord gepakt en eten opgeschept. Wat drinken besteld bij Barbara en toen naar buiten gelopen. Iedereen zat binnen af te wachten wat komen ging. Om 2010 uur begon Darren Watson de avond te openen met wat liedjes en daarna zou de hoofdact Paul Ubana Jones komen. Er kwamen country soul achtige nummers voorbij. Tijdens dit optreden hebben we nog een keer opgeschept en wat brood bij besteld. Fenny heeft een nummer opgenomen die we aan de blog zullen toevoegen. Als dessert hebben we een kaasplankje genomen, die behoorlijk groot bleek te zijn. We hebben nog een drankje genomen en bij het eerste nummer van Paul Ubana Jones zijn we gaan afrekenen, want inmiddels werden we buiten lek gestoken door de sandfly en werd de muziek er voor ons niet beter op. Beide artiesten zijn in NZ  wel bekend en populair. Toen we in de B&B kwamen hebben we meteen ons bedje opgezocht. Morgen gaan we naar Nelson om daar nog wat rond te kijken.