Kapiti Island - dag 1

Maandag 8 januari, 

We hebben vannacht een onrustige nacht gehad, want Fenny is ziek geworden en heeft vooral op de WC doorgebracht. Conclusie; voedselvergiftiging, we hebben allebei  van het Hotel buffet hetzelfde eten gehad, alleen Fenny heeft ook garnalen gehad, die waarschijnlijk niet goed waren. Mijn lieverd treft het niet in deze vakantie. Het oor zit ook nog dicht, maar daar heeft ze nog een paar dagen hersteltijd voor. Ik ben alleen naar het ontbijt gegaan en ontbijt meegenomen voor Fenny als ze toch nog iets wil eten vandaag en een lunchpakket voor ons beide, want op Kapiti eiland krijgen we alleen avondeten. We rijden op tijd weg en Fenny zegt nog, moeten we er niet om 0830uur zijn, ik zeg nee want er stond 0900 uur in het draaiboek. Het is 45 minuten van Wellington naar Paraparaumu en we hadden voor het eerst na Christchurch weer een vierbaansweg, die hier expressway heet. Dus we schoten best op de eerste kilometers, daarna wordt het weer Highway, maar het was vroeg dus nog niet erg druk. Wellington was  inmiddels wel druk. We rijden om 08.45 uur Paraparaumu binnen en rijden naar de marine parade, oftewel het beach. We rijden langs het strand en zien geen kantoor voor de ferry naar Kapiti. Aan het begin zien we wel een groep mensen inchecken, dus daar heen gereden. Bleek het de groep voor dagtocht te zijn naar het eiland. Ze zegt tegen mij, jullie moeten inchecken bij cafe 180 Degrees iets verderop aan de linkerkant. Een korte vloek want dat had ik ook gelezen, inmiddels was het 0855 en reed ik snel naar het cafe. Ik sprint naar binnen en vraag of de groep voor de ferry er nog is. Zeg de man achter de bar, ze zijn net vertrokken, ik zeg waarheen, hij antwoord naar de beach want daar ligt de boot en moet iedereen instappen. Ik vraag waar het is, hij antwoord dat je naast het witte gebouw het strand op moet rijden. Daar waren we net geweest bij die andere groep. Ik sprint terug naar de auto en inmiddels redelijk in de stress en rijd eigenlijk op gevoel snel naar de locatie, waarbij ik links en rechts rijden even door elkaar haal en wat boze gezichten zie. We rijden de P plaats op en inderdaad is er een afrit naar het strand, ik rijd de auto het strand op en zie geen boot meer liggen, alleen vaart er op het water een boot weg uit ons zicht. Daar staan we dan, in het draaiboek staan nummers maar die kloppen niet of ik krijg een voicemail. We overleggen even en er is even niets meer aan te doen, dus even koffie drinken in het cafe en vragen of de eigenaar misschien een nummer heeft. Dit bleek zo te zijn en ik kreeg een vriendelijk dame aan de lijn die aangaf geen probleem, jullie kunnen vanmiddag met de boot van 1430 uur mee en meld je maar om 1415 uur in Cafe 180 Degrees. Ik breng Fenny ook op de hoogte en die geeft aan nog niets te willen. We overleggen even wat we gaan doen. Ik zeg we blijven hier in de buurt aan de overkant is het strand en daarvoor een parkstrook met bankjes en gras dus daar kunnen we de ochtend wel doorbrengen. Er waren ook hele nette openbare toilets, douches en kleedruimten aanwezig en dat vond Fenny ook wel prettig. Ik neem een takeaway koffie mee en parkeren de auto alvast op de plek waar die ook de twee nachten als wij op het eiland zijn, blijft staan. We hebben de rugzak en twee tassen ingepakt met kleren voor twee dagen en toiletspullen. Het is vandaag weer prachtig weer en we zitten even in de schaduw, maar Fenny zegt, ik pak even mij strandlaken uit de koffer  en dan kan ik nog even liggen. Hij is groot genoeg om met z’n tweeën op te liggen. We beginnen in de zon, maar dat is voor Fenny al gauw te warm. Dus we schuiven een beetje onder de boom. Ik ben eindelijk een keer aan m’n puzzels begonnen uit de zaterdag krant. Zo heeft elk nadeel ook z’n voordeel. 😄 Om 1300 uur ga ik lunchen, maar Fenny wil nog niets, haar maag is net rustig. Ik haal nog een takeaway en zie twee bekenden gezichten zitten, zij kijken ook mij aan, maar zeggen niets. Ik loop terug en vertel het aan Fenny en omschrijf Lydia en Twan die we in de Doubtful sound hadden ontmoet. We zien ze het terras van de 180 Degrees oplopen en Fenny bevestigd dat de omschrijving en wat ze ziet Lydia en Twan moeten zijn.  We lopen om 1345 uur naar het cafe om in ieder geval op tijd te zijn. En ja hoor even later komen Lydia en Twan binnenlopen. Nu zie ik waarom ik Twan niet herkende, hij heeft een nieuwe pet op. We begroeten elkaar en zij geven aan dat zij pas om 1430 uur de ferry hadden en maar een nacht bleven, terwijl wij er twee blijven. Om 1400 uur komt er een vrouw binnen die ik blijkbaar aan de lijn had gehad en nog een ander stel, wat later bij de kennismaking Zwitsers bleken te zijn uit de regio Zürich. Nadat we hadden ingecheckt werd onze bagage gecontroleerd op ongedierte, want Kapiti eiland was na een hele strenge en intensieve jacht vrij van ratten, muizen, Possum en ander ongewenst gedierte. En daardoor kon het eiland zich herstellen en opnieuw de vegetatie aannemen die het oorspronkelijk had en was het weer een vogeleiland geworden. Het is wel bijzonder als ze geloven dat er een muis in onze tassen zit. Maar goed na de bagage check vertrekken we naar het strand, waar een boot achterop een wagen ligt en daarvoor een trekker op hoge banden. We worden ontvangen door een vrolijke man die aangeeft dat we zo aan boord gaan. Hij begint te sjorren aan een loopplank en ik vraag kan ik helpen, ja dat zou fijn zijn en samen trekken we de loopplank richting boot en haken hem vast en duwen het achtereind in het zand. Vervolgens kan iedereen met z’n spullen aan boord en komt ook de Kaptein aangereden. De boot biedt plaats aan ca. 24 personen, maar we zijn met z’n zessen, dus ruimte genoeg. De bootsman geeft aan dat we eerst naar het midden van Kapiti Island varen om wat mensen op te pikken en dan naar het noorden gaan, waar we afgezet worden. De trekker brengt de boot in het diepe water en vervolgens glijdt de boot van de wagen. Er worden twee hele zware Honda motoren gestart en de boot schiet echt door het water. Na een kwartier varen bereiken we het midden van Kapiti en komt er een groep van 13 man aan boord, dus we moeten doorschuiven, zodat iedereen ook plaats heeft. Vervolgens varen we nog 10 minuten naar de noordkant van het eiland waar blijkbaar de accommodatie is. Later bleek de groep die aan boord kwam, Amerikanen te zijn van 10 studenten en 2 begeleiders uit Kentucky. De studenten studeerde  recreatie op de universiteit en moeten hier in beeld brengen wat NZ doet om toeristen te werven en te houden. Als we aanleggen staat er alweer een groep klaar om te vertrekken.  Wij worden gevraagd boven op het pad te wachten en de bagage in het aanhangertje van de quad te leggen. Vervolgens worden we welkom geheten door Teresa een Maori vrouw die aangeeft haar te volgen. We lopen een pad op en komen bij een begraafplaats waar een Grafzerk staat met de naam James Bennett. Hij was een van de eerste rangers op dit eiland die zich inzette om het eiland weer in de oude glorie te herstellen. Hij wilde graag op het eiland begraven worden en is de enige niet Maori die hier toestemming voor kreeg van de Maori raad / familie die 19 ha van het eiland bezit. Ook door Maori stammen is blijkbaar om dit eiland gevochten. Als we aankomen ontmoeten we een oude dame genaamd  Amo, die mede-eigenaar is van het eiland. Na de ontvangst met wat fris gaan de Amerikanen een workshop doen en worden wij buiten op de hoogte gebracht wat Kapiti eiland bijzonder maakt. Het eiland ligt 5 km vanaf de kust en is 10 km lang en 2 km breed. Het eiland is sinds 1897 een natuur reservaat wat met rust wordt gelaten om te zorgen dat het weer in haar natuurlijke staat kan terugkeren en ook de oorspronkelijke vogels zich er weer nestelen. Het werk wat hier gedaan wordt door mensen wordt nauwkeurig gemonitord en tot een minimum beperkt. Vervolgens krijgen we geplastificeerde  A3’s voorgeschoteld die de belangrijkste 14 soorten laten zien, waar van de beroemde Kiwi er een van is. Tijdens deze introductie worden we verrast met de deelname van een kaka die het voorzien heeft op het klokhuis van de appel van Twan. Teresa geeft aan dat deze vogel op alle eten aast, dus je moet hem in gaten houden. Na deze introductie worden we naar onze accommodatie  gebracht. Er is een grote slaapzaal (daar zitten de Amerikanen) 2 lodges  daar zitten wij en Twan en Lydia en een tent waar de Zwitsers in zitten. De Lodge is heel basic en heeft 1 lampje en twee eenpersoonsbedden. We ruimen onze spullen in en Teresa geeft aan dat degene die willen wandelen dit kunnen doen, een wandeling wat een rondje is en die omhoog gaat en bij de klif weer omlaag met een mooi zicht punt boven en op de lagune. De rest van het programma is 18.30 wijn en kaas, 19.30 warm eten en om 22.00 de uitleg over de Kiwi tocht en aansluitende de tocht zelf. Ik overleg even met Fenny en die gaat zeker niet mee wandelen aangezien de tocht 2 uur duurt en zeker vanavond mee wil op de Kiwi tocht. Ze gaat wat slaap inhalen en ik loop gezamenlijk met Twan en Lydia de tocht. Het is een prachtige wandeling, vanwege het mooie weer, de spanning om zoveel mogelijk verschillende vogels te spotten en de mooie natuur en de mooie uitzichtpunten die we onderweg tegenkwamen. We liepen de tocht binnen de 2 uur, ondanks het hoogte verschil. We schuiven op tijd aan voor de borrel en Fenny gaat ook mee. Ze krijgt een flesje met Citroenlimonade wat  volgens Teresa goed was  en Imodium capsules. We kregen wijn en bier met een kaasplankje uit de keuken. Het werd al gauw gezellig en de hele groep was in gesprek met elkaar. De studenten bleken hun eigen reis te moeten betalen of lenen, het bedrag was $ 6000,00 US dollar. Om half acht kregen we  als eerste een pittige tomaten soep en daarna stond er een buffet klaar.  Het eten was goed verzorgd. Om 2100 uur zijn we ons gaan opfrissen en om 2200 zijn we met z’n allen weer terug voor de uitleg van de Kiwi spot tocht. Eerst komen op een schoolse wijze de vogels weer voorbij en krijgen we voorlees kaarten. Het belangrijkste is dat we vanavond de Kiwi zien, maar we komen misschien ook andere nachtdieren tegen, zoals de RuRu (Uil), pier shag (kleine blauwe pinguïn) en de Weka (soort kip) die we ook al bij onze Lodge hadden gezien. De roep van de mannelijke Kiwi verschilt van die van de vrouw en we horen deze voorbij komen. Het gaat er straks om dat we vooral luisteren en niet teveel lawaai maken. De Kiwi’s gaan een levenslange verbintenis aan, maar zien elkaar maar weinig gedurende de dag. Verder heeft een Kiwi echtpaar een groot territorium die ze fel verdedigen. Na deze les gaan we op pad, de groep wordt opgedeeld tussen de Amerikanen en de rest. Wij gaan met Manaki mee een jonge Maori die hier 4 dagen per week op het eiland werkt. We staan buiten met onze zaklantaarns, maar we gaan in het donker lopen in een rijtje en alleen Manaki heeft ze zaklamp met roodlicht aan. We krijgen nog wat signalen door voor als we iets spotte en hoe dan te handelen. We lopen langzaam achter de lodges het terrein/bos in en horen vrij snel geritsel. Manaki laat zien dat er meer nacht dieren door het blad schuifelen en laat z’n zaklamp op een gekko schijnen. Even later horen we de roep van een mannelijke Kiwi en vervolgens laat Manaki ons stoppen. Het vrouwtje antwoord. Manaki geeft aan dat we stil moeten zijn omdat de mannelijke Kiwi waarschijnlijk op zoek is naar z’n partner. Even later loopt het mannetje ons pad op en staat midden in het rode licht en kijkt vertwijfeld rond. Daarna loopt hij als het ware langs de groep het bos weer in. Manaki geeft aan dat dit een mooie Kiwi spot is. We proberen ze nogmaals te spotten, maar dat lukt niet meer. We komen bij een boom met een insektenkast om daar in de grote krekel de Tree Weta te spotten. En inderdaad er zit een exemplaar in en die is zo’n 3 cm groot en onder het rode licht kun je mooi de verschillende kleuren zien. We horen nog van alles op de terugweg maar spotten geen Kiwi meer, alleen een visje (van het  viskoekje met ei) en een aal in de sloot bij de lodges. Manaki geeft aan dat deze Nieuw Zeelandse lekkernij wel een schaduwkant heeft en dat van dit specifieke visje er 3 soorten zijn uitgestorven van de 5, door de over bevissing hierop. Voldaan lopen we terug naar onze lodges. Twan en Lydia gaan morgen al weer weg.  Wij weten het programma nog niet, dus gaan eerst maar lekker slapen. Goodnight.