Op weg naar Te Anau

Woensdag 20 december,

Vandaag al weer vertrekken uit Invercarhill,  we hadden een rustig reisschema gekozen maar doordat we elke dag actief en zoveel mogelijk willen zien en beleven is het toch intensief. Na het ontbijt weer even met Trish en Ray gesproken en zij Fenny  hartelijk bedankte voor de recepten van de likeuren die ze had  opgeschreven. Nog wat vragen gesteld over Merino wol en Possum. Blijkbaar zijn Possum truien erg duur, Trish hield het bij de Merino wol. Ook weer de vraag gehad om in het gastenboek te schrijven en nog even over de route naar Te Anau besproken. Advies van Ray was om de zuiderlijke route langs de kust te rijden en niet de noordelijke route. We hadden tijd genoeg, dus dat advies gaan we zeker opvolgen. Toen we opstonden was het al  redelijk weer alleen nog wat fris, we kunnen inmiddels aardig inschatten wat voor weer het wordt. Het is weer een reisdag, dus mooi 😄 De zuiderlijke route die eerst naar het westen buigt is een Scenic route, net zoals de Catlins was. Vrij vertaald is dit een schilderachtige route, maar het zal wel toeristische route zijn, moeten we toch eens navragen. Vanuit Invercarhill gaat het eerst richting Riverton en het eerste uitzichtpunt  op Howells point. We hebben onze takeaway koffie weer gepakt en toen verder gereden naar Colac Bay met een mooi zandstrand en uitzicht op de ruige rotskusten. Het weer werd al beter en warmer richting Pahia, waar Cosy Nook is gelegen waar een rotsachtige inham zorgt voor een goede veilige haven voor vissersboten en voor campers op het strand. Ondanks dat het een prachtige route is, kent deze minder bezienswaardigheden, de route moet het hebben van de uitzichten, maar die zijn dan ook wel weer erg mooi. Niet veel verder ligt het Monkey Island, wat alleen bij laag water te bereiken is, en bovenop een uitzicht punt heeft. Lees hier het verhaal van  het ontstaan van dit eiland op de foto van het bord bij Monkey Island. Het was leker weer en we hebben heerlijk  over her strand gelopen en gezien hoe twee toeristen bijna te laat waren bij het terugkeren van het eiland, het was weer vloed geworden en liepen  inmiddels tot hun middel in het water. Bij Monkey Island was ook een camping ontstaan met verschillende mensen en hun kampeermiddel. Fenny vond ook een vorm van bellen die leken te leven en als een trosje aan elkaar zaten. Toen ik achteruit stapte hoorde we een knappend geluid, net zoals je blaasje van beschermingsfolie stuk drukt. Waarschijnlijk zijn het luchtbellen van schuim van de zee. Na dit lekkere verblijf op het strand zijn we naar Orepuki gereden, waar een stuk strand wisselt  qua samenstelling van zand  en steen afhankelijk van het tij of storm. Hierdoor kun je er soms stenen vinden met kwart, nefriet of andere metalen. Het laatste uitzichtpunt op  het zuidelijke  deel van de route was Mc Cracken’s rest.  Ik dacht dat het nest moest zijn, maar het is  minder romantisch dan ik dacht want het is gewoon rustpunt. 😎 Dit uitzichtplatform met richtingaanwijzer biedt een mooi uitzicht over de Te Waewae Bay en de Solander Islands.  Over het ontstaan is ook weer een legende vanuit de Maori, die verhaald dat de Solander Islands zijn ontstaan uit de gebroken tand en weggegooide kruimels toen Kewa de walvis strandde. Het blijft mooi om steeds de Maori Cultuur in dingen terug te zien en vaak zie de op de presentatieborden ook de twee talen die in dit land worden gesproken. De eilanden werden ontdekt en van een naam  voorzien door  James Cook in 1770. Het gaf Fenny allerlei herinneringen over een boek dat ze had gelezen over de vrouw van James Cook en zijn negen kinderen. Hierna gaat de weg omhoog richting het noorden en naderen we het fjorden gebied. We gaan kijken of het een beetje overeen komt met Noorwegen. We moesten nu gaan opletten want langs de weg is een oude brug (clifden suspension bridge) die inmiddels buiten gebruik is, maar  van dezelfde architect/ engineer CH Howarth is,  als degene die Safari Lodge heeft ontworpen. Momenteel alleen nog in gebruik als loopbrug, en wordt nu onderhouden als industrieel erfgoed. Leuk om te zien en er was een verkooptentje met een echtpaar  die ook boottochtjes verzorgde over de Waiau rivier. De rest van deze route ging door een gebied met alleen maar weer schapen op de glooiende heuvels en af en toe afgewisseld met koeien, paarden en herten. Langzaam gaan de heuvels dan over in het middelgebergte we zitten hier dan ook aan de zuidkant van de NZ Alpen. We zijn  in het gebied war onze Cottage moet zijn. Vanuit het niets duikt dan voor je Lake Manapouri op, besloten om hier wat te drinken en te  eten.  Manapouri is  een klein gehucht op ongeveer 12 km van Te Anau. Wel een prachtig gezicht Lake Manapouri en met een mooi dag recreatie gebied, even genoten van de rust en omgeving en natuurlijk even op het strand gekeken voor een foto. Aangezien onze cottage  zelfverzorgend is moeten we voor het eerst boodschappen gaan doen omdat de dichtstbijzijnde supermarkt op 11km ligt. We zitten dus niet in het toeristische  Te Anau waar alle boten richting de fjorden vertrekken, maar op een rustige locatie in het buitengebied. We verheugen ons er op om een paar dagen op een plek te zitten en niet een gedwongen ontbijt tijd te hebben. We hebben de auto vol geladen met eten en  drinken  en zijn op weg gegaan naar ons verblijf. Voor het eerst was Google maps op het eind de weg een beetje kwijt, en stuurde ons een leisteen weg op en gaf na 500 mtr aan, bestemming bereikt. Geen Cottage  te herkennen, het moest in de buurt zijn en op basis van de beschrijving zijn we terug gereden naar  de verharde weg en en een stukje verder en toen kwamen inderdaad een bordje tegen met Mararoa cottage. We reden een erf op en er kwam gelijk een vrouw op ons af die zich voorstelde als Catherine de eigenaresse. Ze was blij dat we het gevonden hadden, want er waren al veel mensen verkeerd gereden. Uiteindelijk heeft de beschrijving van de regenboog postbus markering van de over buurman zoals was aangegeven, ons de oprit en het bordje doen zien. We zijn met haar mee gelopen en aan de buitenkant van haar grondstuk stond een schattig kleine cottage met een inrichting die in alles voorzag. Leuke veranda voor de schuifdeur en ruimte om te bbq’en en een  picknicktafel buiten naast het cottage.  Nadat Catherine alles had laten zien en hoe e.e.a werkte  zij ze dat ze even de hond Moss ging halen zodat deze wist dat we er waren en hij zou af en toe wel langskomen. Er kwam vervolgens een wolfachtige hond met een schofthoogte van 80 cm maar wel heel aanhalig en lief.  Dringend advies  was om hem buiten het cottage  te houden, dat maakt het eenvoudiger voor gasten die niet van honden houden. Na het kennismaken gaf ze aan dat haar drie schapen vanavond geschoren zouden worden en of we het leuk vonden om hier bij te zijn. We zeiden meteen ja, want dat leek ons wel leuk om een keer van dichtbij mee te maken. Fenny heeft vervolgens voor het eerst in deze vakantie gekookt  en dat was een verademing na alle volle borden van de afgelopen tijd.   De schaapscheerder zou tussen 18.00 en 19.00 uur komen en dat gaf ins genoeg tijd om rustig te eten. We hoorden een auto aankomen en vervolgens stap er een jong stel uit van mid twintig, die blijkbaar de schapen kwamen scheren. Catherine zei het duurt nog wel even want ze moeten de  tijdelijke stroom voorziening voor het mes nog installeren. Toen dit klaar was moesten de schapen gevangen worden, ze zaten al binnen een kleine omheining, maar dan nog valt het niet mee. Vervolgens wordt er een judo techniek gebruikt om het schaap op z’n rug te krijgen om vervolgens naar buiten te worden gesleept om geschoren te worden. Mooi om te zien dat de schapen best rustig zijn tijdens het scheren, ze zijn blij dat ze de warme vacht kwijt zijn. Catherine heeft donkere schapen met een zachte wol, waar ze later vilt van maakt. Deze wol is niet geschikt om te spinnen. We waren natuurlijk benieuwd naar de verhalen van dit jonge stel en ze waren de hele dag al onderweg en de jongen had inmiddels vandaag al 500 schapen geschoren en deed ‘s avonds wat particuliere adresjes. Catherine moest 62,50 NZ dollar betalen, nu zullen die prijs per schaap niet krijgen bij de grote aantallen, maar 10 dollar per stuk zou best maar eens kunnen en dat is toch 5000 dollar per dag. Je rug houdt dit ook geen jaren vol denk ik. Na dit mooie event hebben we nog even buiten gezeten met een bak koffie. Het was weer een mooie dag geweest!