Tongariro Nationaal Park verkennen

 Donderdag 11 januari, 

We gaan ontbijten in het huis en we zijn de enige gasten in de grote ontbijtkamer. We worden verrast met jawel kaas en worst en andere lekkere dingen. Daniël onze gastheer komt uit Zwitserland en is hier een jaar geleden naar toe gegaan. Dus hij weet wat de Europeanen een beetje als breakfast willen. Hij verteld dat hij had gepoogd een business te kopen in Zwitserland in de horeca, maar dat was niet gelukt. De relatie met z’n vriendin was uit en had toen verder geen binding meer . Hij had vervolgens twee landen op z’n lijstje staan waar hij wel naar toe wilde, Amerika en Nieuw Zeeland. Het was NZ geworden en in februari 2017 hier aangekomen. Als je een business wil beginnen blijk je ook makkelijker een visum te kunnen krijgen. Via een brooker had hij  eerst een andere business gekocht maar door een slechte accountant was dat mislukt en had hij geld verloren. Toen heeft hij dit gepacht, ja het blijkt een veel voorkomende  constructie te zijn, dat je een perceel koopt en een huis bouwt en dan iemand anders het dan pacht en er een exploitatie in begint zoals hier. Alles wat in het huis staat is van hem, ook de apparatuur en hij doet het onderhoud. Hij heeft 3 kamers in het huis en twee lodges, dus maximaal 10 gasten. In de toekomst wil hij er nog drie lodges bijbouwen op het terrein. Het is een open  en toegankelijke man en erg geschikt voor het recreatie vak. Gisteren heeft hij de was voor ons gedaan en toen we terugkwamen,  lag het netjes gevouwen op ons bed. De grootte van het huis en het perceel vergt veel onderhoud en het meeste doet hij zelf. Hij heeft vandaag ook nog iemand aan het werk die wat reparatie werk doet aan een tuinkamer, waar vocht problemen waren. Deze kosten zijn voor de eigenaar. Daniël vraagt wat we vandaag gaan doen en we geven aan naar de besneeuwde hellingen van de Ruapehu te willen en daarna naar de Tongariro crossing. Hij heeft nog wat adviezen en na het eten de spullen ingepakt en op weg gegaan naar het nationaal park Tongariro. Dit park ligt ten zuiden van Lake Taupo en kent drie actieve vulkanen, Ruapehu, Ngaruhoe en de Tongariro. Het is winters een skigebied en zomers trekt het veel wandelaars en klimmers. De Ruapehu is de hoogste berg van het Noordereiland en is 2797 mtr hoog en is een heilige berg voor de Maori’s. Vanwege deze spirituele en culturele waarde is het park geplaatst op wereld erfgoed lijst. De weg er naar toe is ook al heel fraai,vanwege het wisselende landschap, wat langzaam verandert in een vulkanisch landschap, zoals we ook op Tenerife en Sicilië hebben gezien. Bij het Chateau Tongariro begint de klim omhoog. Natuurlijk even gestopt om de dit chateau op de foto te zetten, het is een luxe hotel wat gebouwd is in 1929 en goed onderhouden wordt. We rijden door en het is erg rustig als we boven aankomen, wat in de winter anders zal zijn gezien het aantal en grootte van de P- plaatsen. We zetten onze auto weg en wandelen naar het cafe, het enigste gebouw wat open is en de skilift is open. Het is ook mooi weer. Boven aan is er mini sneeuwberg met een sneeuwkanon waardoor het lijkt te sneeuwen en waar kinderen met of zonder ouders vanaf kunnen sleeën. We gaan eerst koffiedrinken en kijken dan wat we doen. Uiteindelijk beslissen we om toch naar boven te gaan, ondanks dat het open skiliften zijn met stoelbanken voor 4 personen. Ben tots op Fenny dat ze meegaat met haar hoogtevrees en de belofte dat ik niet ga schommelen. Uiteindelijk bleken het twee liften te zijn die ons naar een hoogte van ca. 2300 mtr. brachten. Bovenop was ook een cafe met een uitzicht terras naar beneden, kon me voorstellen dat je met wintersport met voldoende sneeuw en een zonnetje hier graag wil zitten. Wij moesten het doen met alleen de zon, alleen boven de 2500 mtr lag nog sneeuw. Bovenin heb je twee wandelingen die je of naar beneden naar de waterval brengen of naar boven op de richel. Beide zijn best uitdagend, ik ga een stukje van de richel wandeling doen, terwijl Fenny in de zon gaat zitten. Slecht voorbereid (zonder bergschoenen) maar met sportschoenen loop, zeg maar klauter ik omhoog over grote en klein rotsblokken heen. Iets hoger ligt een stukje vlak pad, maar daarna is het weer klimmen. De weg wordt aangegeven met stokken. Na twintig minuten draai ik weer om, want de zolen van m’n sportschoenen zijn vrij glad en sommige stukken zijn nat van de smeltende sneeuw. Ik kom weer veilig bij Fenny op het terras en we nemen nog wat foto’s en gaan dan weer omlaag. In beide liften een poging gedaan om te filmen, en wat foto’s gemaakt. Als we  weer beneden zijn besluiten we naar de Tongariro Crossing te rijden wat een wandeling is van ca. 7 uur over gevarieerd vulkanisch terrein met een overgang op de Tongariro op ca. 1900  mtr.  De wandeling begint bij in de  Magatepopo vallei op 1100  mtr en via het zgn zadel tussen Tongariro en Ngaruhoe, de Tongariro top op 1900 mtr en dan dalen naar 700 mtr bij het eindpunt Ketetahi.  We gaan niet de hele wandeling doen maar een gedeelte, het aantal raadgevingen voor deze wandeling zijn best veel. In dit gebied kan het weer snel wisselen en zijn er maar enkele hutten die je vooraf moet bespreken  als je bijvoorbeeld de wandeling in delen wil doen. Verder loop je over vulkanen die plotseling actief kunnen worden, dus je moet weten wat je dan moet doen.  Verder wordt geadviseerd deze tocht niet in de winter te lopen. Mijn tennsimaatje Wijnand die 14 januari naar NZ vertrekt heeft de wandeling op z’n to do lijstje staan. Wij mogen maximaal 4 uur op de P plaats staan bij het startpunt, dus je kunt maximaal 2 uur van de wandeling doen. Er is echter niemand die je aankomst tijd registreert dus controle is er niet. Er staan tijden aangegeven van een wandeling naar de hut en naar de Soda springs voordat je de klim start naar het zadel. De eerste  kilometers zijn op een aangelegd pad wat later overgaat in een aangelegd leisteen pad. Comfortabele eerste wandel meters, je loopt door een soort van toendra vlakte met zicht naar de vulkanen en je hoort bijna helemaal niets. Er waren ook niet veel wandelaars op het traject, wat ‘s morgens wel anders is hebben we gehoord en gelezen. We lopen een uurtje en aangezien het weer verandert besluiten we om terug te lopen. We hebben vandaag onze kilometers wel weer gelopen. We rijden de weg terug naar de B&B en drinken wat op de veranda. Vanavond gaan we bij het andere  restaurant van Ohakune eten de Cyprus Tree. Toen we naar binnen liepen spot Fenny meteen een bekende Nederlander, Annemarie Jorritsma was ook in Ohakune of All places. Ze was met haar man en een ander stel, Fenny brengt me achter haar hand op de hoogte van haar ontdekking. De vrouw van het andere stel verteld aan Annemarie dat we Nederlanders zijn en dat ze herkend is. Niet veel later vertrekken ze, ze waren blijkbaar al klaar met het eten.  Het restaurant heeft een leuke kaart en we besluiten als starter de bruschetta te delen, want we kennen inmiddels de grootte van de porties hier.  Daarna had Fenny de vis van de dag en ik de Pork Belly.  En Fenny heeft een Affogato  met een Tia Maria als dessert genomen, waar ik ook van mocht proeven. Na de ervaring van de eerste avond heb ik maar geen foto’s meer ge upload en heb ik de verhaaltjes offline geschreven en daarna in de reislogger geplakt. Kon ik toch de blog een beetje bijhouden. Morgen gaan we naar de andere kant van de Ruapehu en misschien naar het Noorden. Goodnight.