Op weg naar Bruce Bay

Woensdag 27 december,

Vanmorgen weer op tijd  opgestaan omdat we vandaag vertrekken naar Bruce Bay en we moeten de kamer om 10.00 uur verlaten hebben. Om 0800 uur zaten we aan het ontbijt, waar Petra en Daan ook waren en een nieuw jong koppel uit Zwitserland. Petra en Daan vertrekken vandaag ook en hebben een lange reis voor de boeg, ze gaan naar Hokitika, dat nog zo’n 200 km boven Bruce Bay ligt. Voor ons is het al drie uur rijden vanwege de vele berghellingen die je passeert en omdat je via de Haast pass rijdt om aan de andere kant van de bergen te komen. Waarschijnlijk wordt de   reistijd  wel langer omdat deze route weer een mooie route is met viewpoints. Het Zwitserse stel reisde nu samen, ze hadden een sabbatical genomen en waren begonnen met een rondreis door Japan,  daarna een rondreis door Australië en nu waren ze aan het rondreizen in Nieuw Zeeland  Boeiend om te horen hoe gemakkelijk de jeugd tegenwoordig keuzes maakt om  bepaalde dingen te doen, voor zich helemaal te settelen. Karen was in de weer met scrambled egs en een gekookt ei voor Fenny, dus eerst aan het vers fruit met yoghurt. Na het ontbijt ingepakt en nog een laatste pot koffie gezet. Na afscheid te hebben genomen van Karen en Nelly (de tackel) zijn we om 1015 uur aangereden richting Bruce Bay onze volgende halte aan de westkust dicht bij de Glaciers. (Gletsjers). Het eerste gedeelte van de weg kennen we al, want dit is ook de weg naar Makarora, waar we gisteren waren. In tegenstelling tot gisteren zijn we nu wel een paar keer gestopt voor de mooie viewpoints van Lake Hawae en later Lake Wanaka. Op het eind van Lake Wanaka hebben we een Beach afslag genomen met camping faciliteiten erbij. Het was drukker dan we tot nu toe gezien hadden. Alleen het strand ligt  bezaaid met aangespoeld hout en heeft keien afgewisseld met grind. Er waren een aantal mensen die op het strand lagen en verder wat campeerders verspreid over de beschikbare ruimte. We hebben even rondgewandeld en wat foto’s gemaakt. Een bordje gaf aan dat er ‘s morgens gecontroleerd werd of iedereen en kaart had of een ticket had gekocht. Op het strand worden ‘s avonds vuurtjes gestookt van het brandhout wat er ligt, we zagen veel oude vuurplaatsen met stenen er omheen. We zijn weer in de auto gestapt en laten nu definitief Wanaka achter ons. Onderweg hebben we nog gestopt om twee watervallen te bezichtigen. Vaak zijn deze binnen 20 minuten van P plaats te bereiken en is het een leuke onderbreking van de reis. De eerste die we bekijken is de Fantail Falls die gevoed wordt door de Fantail Creek. Deze waterval heeft een historie om dat onderaan de waterval een schoepenrad was gebouwd die energie leverden aan een zaagmachine die hout zaagde voor de bouw van de Haast Bridge. Hij valt in de Haast River. Op het drooggevallen riviergedeelte en op de houten stronken zijn honderden “steenmannetjes” gebouwd door mensen die de waterval bezochten. In oude tijden werden ze gebruikt voor wegmarkering op wandelpaden of wegen. Je kon dan van steenmannetje  naar steenmannetje lopen. Tegenwoordig is het een soort van markeren dat men er geweest is en er een goede herinnering bij heeft. Wij hebben foto’ s gemaakt voor onze herinnering aan deze plek en het zal dus wel de waterval met de steenmannetjes worden. Uiteindelijk rijden we over de Haast Pass, een van de drie berg passen die over de NZ Alpen gaan om de west kust te bereiken. Net na de Haast Pass kom je bij de Thunder Creek Falls die je via een bospad kan bereiken en naar  viepoint leidt waar je een foto kunt maken. Er is ook een pad naar de Haast River waar deze waterval in valt, dat hebben we maar niet gedaan vanwege de tijd en we zouden ook gaan lunchen. Het is erg druk, tourbussen stoppen hier en laten een horde mensen vrij die dicht langs je lopen omdat onze auto blijkbaar te groot is om er  omheen  te lopen. Bij de tweede bus zijn we maar wat breder gaan zitten als een soort van menselijke barrière. Het werkte wel.🙂  Daarna volgt de SH 6 de Haast River die uitmondt in zee. Het passeren van de Delta van de Haast River gaat via een lange One Way Bridge die je onderweg veel tegenkomt. Maar deze wordt niet geregeld via pijlborden om dat hij te lang is. Uiteindelijk de gok genomen en de brug op gereden, toen we er stukje op waren zagen we passeer plekken, Natuurlijk tegenliggers op de brug, dus ik kies voor het rechter passeervak, de auto’s die me voorbij rijden kijken een beetje vreemd, maar ja ze kunnen er langs. Hier is het logisch natuurlijk dat je links  kiest want  dat is jouw kant. We hadden de kust nu bereikt en bij de eerste mogelijkheid zijn we gestopt om even op het strand te kijken. We stopte bij een inrit van een hek die aangaf North Haast Coast sections for sale, Het hek kon open dus er doorheen en weer gesloten achter ons en toen de strandweg opgelopen. We kwamen op een prachtig strand van zand   Maar of je nu naar links keek of naar rechts, over kilometers strand was geen levende ziel te zien ondanks het mooie weer, heel bijzonder. ook hier zwerfhout en het tij was aan het keren naar vloed. De vloed lijn lag wel hoog, maar dan had je nog voldoende strand a la Scheveningen. Uitleg die we later kregen, er zijn gewoon te weinig mensen om dit te exploiteren. Na deze stop kregen we nog een mooi stukje Kustweg die ons uiteindelijk bracht in een gehucht genaamd Bruce Bay. We reden onze B&B voorbij en moesten keren, Geen probleem  want er komt hier weinig verkeer voorbij. De oprit opgereden en eens rondgekeken, de ingang zag er gewoontjes uit met een overdekte veranda, waar verschillende schoenen onder stonden. Fenny zag een klein huisje staan met een tweepersoonsbed. Ze kreeg het al een beetje benauwd, het zal toch niet zo zijn dat we daar ingeduwd worden. Een vrouw genaamd Jacqui kwam ons hartelijk begroeten en gaf aan ons even rond te leiden. Toen we binnen kwamen zagen we stijlvol ingericht huis met op de beneden verdieping twee mooie kamers met allebei een zitplek in de tuin en daarachter nog de whirlpool, die in NZ standaard een hottub wordt genoemd. Verder was er beneden nog een zelfverzorgende Cottage aangebouwd. Het goede gevoel was meteen aanwezig en Jacqui was warm en behulpzaam. Daarna gingen we naar boven en kwamen in hun eigen zitkamer en eetkamer, met een prachtig uitzicht naar zee, nu weten we ook waarom ze hier wel voor twee verdiepingen hebben gekozen. De boeking was met  Breakfast en Diner, omdat er geen restaurants zijn in de omgeving. We maakte  kennis met John haar man. Ze gaf aan dat als wij opgefrist waren, we om 0700 uur boven konden komen om met hun en de zoon en zijn vrouw gezamenlijk te eten. De kamer was weer erg mooi met alle faciliteiten aanwezig. We besloten op het terras in de zon maar even drankje op de goede reis hierna toe te nemen, in afwachting wat er vanavond gaat komen.  We hebben lekker gedoucht  en ons omgekleed en om 1900 uur  gemeld. Jacqui was nog met eten bezig en John zat in z’n gewone kloffie naar cricket, de jaarlijks serie van 5 wedstrijden NZ - GB te kijken in een apart hoekje van de kamer. We konden plaatsnemen op de bank en op tafel stonden toastjes met kaas en paté. Ze vroegen wat we drinken wilde, witte wijn en een biertje.  Nadat we dit hadden gehad en enkele toastjes hadden gegeten, vroeg ik aan John die Bosbouw engineer was geweest hoe hij aan dit mooie stukje grond was gekomenen en of dit in NZ ook duur was. Hij gaf aan dat hij het zo’n 25jaar geleden had gekocht om te gaan wonen als hij gepensioneerd was. Voor 2000 m2 betaalde hij toen 20.000 NZ dollar, omgerekend met de huidige koers 14.000 euro, oftewel 7 euro de m2. Tegenwoordig liggen de prijzen op 35 euro/ m2. Hij had het zelf ontworpen en daarna door een architect laten uitwerken en toen samen met een vriend gebouwd in 2007. De kapconstructie is zichtbaar  door het hoge plafond, waar door de kamer volume krijgt. Een grote openhaard  is het middelpunt van de zithoek. Een open keuken met industriële kook apparatuur volmaakt de smaakvolle ruimte. We gaan straks lam eten met groente en aardappels uit eigen tuin. Inmiddels waren ook Kelly en Louise (Lu) gearriveerd en hebben we tot aan dat het eten op tafel stond over van alles en nog wat gesproken. Het was alsof je op een verjaardag zat.  We kregen nog een voorafje wat een koekje was van kleine visjes met eieren. John had ze gevangen in de plaatselijke rivier. Het zijn de de kleine visjes van kuit die in de rivier uitkomen terug naar zee zwemmen en een jaar later terug komen en dan ongeveer 5 cm groot zijn. Deze worden dan gevangen aan het begin van de rivier met netten. Het is een plaatselijke delicatesse en dat kunnen wij nu beamen. Kell en Lu bleken uit Christchurch te komen. Lu was de dochter van ouders die een Pub hadden, waar zij ook werkte, maar de Pub wordt verkocht en zij wilde hem niet overnemen. Kelly was  chef kok geweest, maar  we kregen niet helder wat hij nu precies deed.  Jacqui was met de laatse voorbereidingen voor het eten bezig. Wij kregen nog wat te drinken wat we uiteindelijk mee namen naar de  tafel, waar we om 2015 uur gingen eten. Het eten bestond uit verse Lam uit de oven, geglazuurde wortels, twee soorten aardappelen,  courgette en boontjes gegrild. In plaats van schalen was dit eten over twee vierkante  borden verdeeld en kon iedereen opscheppen. Na het hoofdgerecht kregen we eigen gemaakte aardbeien ijs en warme bananen cake Het eten was verrukkelijk en we zeiden je kunt hier tegenover (stond een leeg gebouw) wel een restaurant beginnen, maar dat vond Jacqui geen goed idee. Tijdens het eten kwamen er veel onderwerpen voorbij  en was het erg gezellig. Op het eind toen we aan de koffie wilde zei John willen jullie nog even mee kijken naar de zon die schijnt op de besneeuwde top van Mount Cook. Bij Tekapo keek je vanaf de oostkant naar Mount Cook nu van de west kant. We zeiden ja graag en Kelly en Lu gingen ook mee. Helaas bleken we net de laat te zijn en stond  Mt Cook al niet meer in de zon. We sloten  de avond met koffie af, het was een bijzondere avond geweest wat voelde als een avond met familie. Morgen gaan we naar de gletsjers Fox en Frans Jozef.