De boottocht op de Doubtful Soundt

26 december 2017 - Wanaka, Nieuw-Zeeland

Zaterdag 23 december - Zondag 24 december,

Vanmorgen weer wat vroeger opgestaan om te ontbijten, de Cottage opruimen en de koffers weer inpakken. We hebben gisteravond al besloten welke kleding er mee gaat op de boot. De rugzak en tasje van Fab vol gepakt,  ook met wat alcohol, want de suggestie was om dit zelf mee te nemen, op de boot wordt het niet aangeboden. Warme jasjes mee en ook de regenjassen, je weet maat nooit, de vooruit zichten zijn goed. Het is vandaag niet zo strak blauw als gisteren, maar de zon schijnt. Om 0845 uur de koffers afgelevert in het washok van Catherine, haar dochter zou deze later afsluiten, is een teenager en dus nog niet wakker. 🙂 Nog koffie gedronken en het Cottage gecheckt op onze spullen, om 0915 uur zaten we in de auto. Volgenrs de   beschrijving van organisatie zouden we op een trefpunt in het dorp Manapouri opgepikt worden. Volgens Catherine klopte dit niet en moesten we ons melden in het servicecentrum van de maatschappij in het haventje van Manapouri. Het aangegeven punt in de beschrijving was niet aanwezig en dus maar doorgereden volgens het advies van Catherine.  We kwamen inderdaad bij een haventje uit met een Servicecentrum. Het was daar een drukte van belang, de auto geparkeerd op een plek die boven het haventje lag en via een wandelpad naar beneden gelopen. Ons binnen gemeld en aangegeven dat we voor de tocht met de “Southern Star”  kwamen. Het meisje gaf aan dat buiten de man stond van Fiordland Tours die al meer gasten had gevonden. We vonden inderdaad de man die met een stel stonden te praten en heette ons welkom en nam ons vieren mee naar binnen om naar een kaart te kijken, want hij ging uitleggen hoe het eerste deel van de reis eruit ging zien. De Southern Star lag niet hier maar aan de andere kant van de berg aan de overzijde van het Lake Manapouri. Dus eerst een bootreis van ongeveer een uur met de algemene boot van Real Journeys (hadden we ook bij ons Cave bezoek) waarna we door een busje werden opgepikt voor een tocht van ongeveer een uur over een berg in het Fiord Nationaal Park  naar de aanlegsteiger aan de Doubtful Sound. Dus we zouden totaal twee uur onderweg zijn voordat we de Southern Start zouden zien. De lunch zou aan boord worden verzorgd. Het stel waar we mee kennismaakte was een schots stel, Eli en Stewart, Ze waren op vakantie op het Zuidereiland, maar woonde op het Noordereiland in Napier. Verder had de man aangegeven dat er nog 3 stellen meegingen, waarvan er twee ook Nederlands waren en een Australisch stel. We gaan het meemaken. Op de boot maar gewoon een zitplaats gezocht. Het Schotse stel kwam voor ons zitten. Op de boot was er gratis koffie, dus maar een bakkie genomen, we zouden nog wel even onderweg zijn. De tocht over Lake Manapouri is op zich al een belevenis en we zijn even op het bovendek geweest om wat foto’s te nemen. Het was nog vroeg dus best wel fris om bovenop te staan, met korte broek en zonder jasje.   Na een uurtje varen bereikte we de overzijde van het meer, we moesten zoeken naar medewerkers met een vergelijkbaar blauw als mijn fleece jasje. Uiteindelijk vonden we John een vrolijke Nieuw Zeelander iets ouder dan ons die aangaf dat hij ons naar de boot zou brengen. De rest van de mensen werden ook door andere organisaties Agra Onopgepikt voor hun tocht in de Doubtful Sound. Bij de auto ontmoette we de andere deelnemers, het Australische koppel Barry en Jill en de nederlandse stellen Elian en Twan en Piet en Mirjam. Het reisgezelschap was compleet en we konden na het inladen van de tassen aan de busreis beginnen. In het begin was het vrij rustig in de bus en zat iedereen even in zijn eigen gedachte. John was ook een beetje gids en gaf aan dat we ook wat sightseeing gingen doen. De eerste stop was de water power centrale die Lake Te Anau verbindt met Lake Manapouri. Het was volgens John een wereld prestatie die ze hier hadden neergezet, zo ver van de bewoonde wereld om materieel en mensen aan te voeren. Er moesten als eerste al wegen aangelegd worden,want die waren er nog niet. En verder was er in het begin veel verzet tegen de aanleg en de onnatuurlijke verhoging van het Lake Manapouri. Het is de grootste hydro elektrische installatie van NZ. De constructie begon in 1964 en was gereed in 1971. Er zijn twee tunnels geboord die het verval regelen tussen het hoger gelegen Lake Manapouri en zee niveau. Het water valt naar beneden en stuurt generatoren aan die de kracht omzetten in elektriciteit. Het is een mooi gezicht om iemand zo trots over de prestatie van z’n land te horen praten. Iedereen de benen gestrekt en toen weer op weg naar de boot. Toen we vlakbij waren stopte John weer even om ons een punt te laten zien waar we de Doubtful sound van bovenaf konden zien. Mooie spot, maar het was nog niet helemaal helder, natuurlijk wel foto’s gemaakt. Iedereen weer in het busje op weg voor het laatste stuk. Vlakbij reden we door gehucht waar mensen van de Waterkracht centrale sliepen, en toen kwamen we bij de aanlegsteiger en liet John ons een grote boot zien met twee etages. Iedereen dacht dat kan toch niet, we hebben toch kleine boot. Het was John z’n manier om te laten zien hoe gelukkig wij waren dat we niet met 80 personen op een boot zaten. Haha het werkte wel en hij reed weer weg tot we bij een bosje kwamen met een doorgang, waar de ingang was naar de loopplank van de boot was. Een kleine steile afdaling, maar toe zagen we ons verblijf. Bij de opgang stond nog een man, die zich voorstelde aan Caleb en ons welkom heette. Vervolgens werden er spullen aan boord gedragen en moesten binnen aan een tafel gaan zitten, waarop John e.e.a ging uitleggen, dat was de volgende verrassing hij bleek ook de kapitein te zijn van de Southern Star. Na de veiligheid instructies, wat neer komt op een regel en dat is luisteren naar de instructies van John of Caleb, dan zijn de rollen in ieder geval duidelijk. Kan iedereen zwemmen, ja oké , want anders hadden we ons daarop moeten richten in het geval van een calamiteit. Daarna ging hij ons voor om de indeling van de hutten te laten zien. Het was een mooie hut, met een groot bed en een douche/toilet combinatie en een wasbak. Ze hadden voldoende stroom om alles wat we maar hadden aan apparaten om op te laden, alleen niet ‘s nachts want dan ging de generator uit. En nachts was er alleen  stroom van de batterij en die was alleen voldoende voor de noodzakelijk verlichting. Als iedereen zich had ingericht dan had Caleb, die dus de kok bleek te zijn een kaasplankje voorbereid om de eerste honger te stillen. Daarna zou er een lunch voor ons worden bereid. Dit bleek een feestmaaltijd te zijn, we hadden een salade, rijstschotel, kreeft en warm brood. De kreeft was door hun zelf gevangen in kreeft kooien die ze een dag eerder hadden uitgezet. Verser kun je kreeft niet eten. Het is stevig vlees, maar smaakt heerlijk met een mayonaise sausje. Het vlees kun je zo uit z’n schild scheppen. Tijdens het eten wat verder kennis gemaakt met de overige gasten. Wij zaten aan de tafel met de Schotten en de Aussies. Na het eten ging iedereen naar buiten om  de natuurschoon van de Doubtful sound te ervaren. Er werd gevraagd wie er wilde vissen of kayakken. Er wilde mensen vissen en er  wilde mensen kayakken, dus allebei zou worden ingepland  door John. Op een gegeven moment werden er dolfijnen gespot en stuurde John de boot er rustig heen. Het was een groot fotoshoot moment, waarbij de dolfijnen (tuimelaar) ook uit nieuwsgierigheid dicht bij de boot kwamen. Af net toe leek het wel of ze zich verstopte om op een andere plek weer op te duiken. Het waren er ca. 6 met zeker een kleintje erbij. Dus het eerste dier kan worden doorgestreept, nu nog zeeleeuwen en robben of de pinguïns. Volgens John was dit al bijzonder, dus mooi dat we dit meenemen. Vervolgens heeft John een plek opgezocht om te vissen. We kregen uitleg hoe we de molen moesten bedienen, qua rem en de draad afremmen met je duim als het lood zakt. Je vist met het lood op de bodem en het aas daar zo’n 50 cm boven. Op ons eerste stukje werd er weinig gevangen dus werd de boot verplaatst. Daar haalde we ook de eerste  vangst naar boven. Barry de aussie was de eerste, en daarna Jaap en vervolgens haalde Stewart ook de eerste vis naar boven. We haalde verschillende vissen naar boven, maar niet iedere vis was geschikt voor consumptie. We vingen See  Perch, een lelijke vis, Blue Cod en een oranje vis waar we de naam van zijn vergeten, maar die was alleen geschikt vor aas maar niet voor consumptie. De boot is door John drie keer verplaatst naar een andere visstek, we moesten nog een paar vangen om het avondeten aan te vullen. We hadden al gemerkt dat Caleb lam in  de over had gezet met rozemarijn, knoflook en rode wijn, wat heel lekker rook aan een kant van de boot. Op de laatse plaats visplek werd er genoeg gevangen en Eli de Schotse ving de grootste van de dag. Ik had mijn hengel inmiddels overgedragen aan Twan en Barry aan Piet zodat iedereen even kon vissen. De laatste blue cod van Eli, was volgens Caleb van het juiste formaat en daarmee was het vissen over, wel een leuke ervaring, Het was jaren geleden dat ik aan zeevissen had gedaan, vroeger organiseerde de Personeelsvereniging van Woerden kabeljauw vissen. Na het vissen heeft John een rustige zijtak opgezocht van de Doubtful sound en aangegeven dat we hier konden kayakken en ook voor anker zouden gaan voor de nacht. Er waren maar 5 kayaks, dus ik ben niet meegegaan omdat de Schotten  en Aussies samen wilde en ook Twan het graag wilde proberen. Ze moesten de kustlijn volgen van de zijtak en dan zou John langzaam meevaren en iedereen oppikken die het zat was. Ze gingen allemaal iets verder dan bedacht was en Twan kreeg de slag van het roeien maar niet te pakken. Barry de Aussie gaf les onderweg en sleepte hem er door naar het eind. Het was inmiddels van bewolkt overgegaan naar zonniger weer. John geholpen met het binnenhalen van de kayaks. Onderweg was iedereen toch wel nat geworden, dus die gingen allemaal even warm douchen. Uiteindelijk werd het eind van de middag nog prachtig weer en konden we hiervan genieten op het achterdek. Het water was ook heel kalm geworden, dus geen grote schommelingen vannacht. Voor het eten kon iedereen nog wat drinken alcohol of koffie/thee en had Caleb van de gevangen vis een hapje gemaakt met gember en soyasaus, heerlijk was dat. De Aussies bleken goede drinkers te zijn en hadden wijn en whiskey mee. Tot aan het avondeten om 0730 uur heeft iedereen geborreld en zijn we automatisch overgegaan naar het eten. Het eten bestond uit worteltjes gebakken in boter en afgeblust met een Ahorn siroop, doperwten, gebakken bleu cod, kippeboutjes  bestrooid met cornflakes en de eeerder genoemde Lam. We hebben van een heerlijke maaltijd genoten. Na de maaltijd hadden we nog een dessert van koek en vanille-ijs. Het was leuk dat Caleb en John aan tafel mee aten. Na het afruimen ging deze automatisch over in naborrelen. Een aantal namen toch eerst maar even koffie of thee, maar de schotten en Aussies gingen door waar ze mee begonnen waren en was Caleb inmiddels ook aan de Whiskey. Uiteindelijk hebben we een hele leuke avond gehad met allerlei verhalen, waar ook John en Caleb  aan meededen. Barry de Aussie werkt voor zichzelf met een bestickerings firma die alles maakte om auto’s en vrachtwagens mee te beplakken. Jill z’n vrouw werkte op een bank en deed aan financiële  budgettering voor gezinnen. Stewart was arts in opleiding als anesthesist en moest een aantal jaren ervaring opdoen en had  gekozen om dit een jaar in buitenland te doen en dat was NZ geworden. Eli studeerde nog maar had een jaar sabbatical gekozen en moest straks weer aan de studie. Begin januari vlogen ze terug naar Schotland. De andere waren inmiddels naar buiten omdat het nogal warm was binnen en gingen op tijd naar bed. Van Twan weet ik dat hij  voor zichzelf werkte en vooral  voor gemeenten. John heeft nog uitgelegd dat om 22.15 de generator uitging, het lekker rustig werd en dat deze om 0600 uur weer opgestart zou worden. De watervoorziening voor toilet etc.  Was  voldoende voor twee halve spoelingen of een grote. Dus iedereen kon nog tot 2215 uur douchen of anders  ‘s morgens weer. Het was een lange dag met leuke ontmoetingen en veel indrukken, dus we zijn om 2230 uur de koffer in gedoken. De Aussies en Schotten hebben met Caleb de resterende alocihol opgemaakt. Als een blok geslapen, maar om 0530 uur werd de generator weer aangezet en om 0600 uur de motor. We moesten vroeg starten met varen om op tijd terug te zijn voor alle aansluitingen voor de terugreis. Het ontbijt was vanaf 0700 uur klaar, maar iedereen kon rustig aan doen. Eigenlijk niet meer geslapen en maar vroeg opgestaan om rond 8 uur te kunnen ontbijten  en Caleb moest alle bedden afhalen  voordat we terug waren. Het Continental ontbijt was goed verzorgd. En op de terugreis heeft John nog gekeken of er nog dolfijnen in de buurt waren, maar helaas. John heeft trouwens  vroeger een eigen visboot gehad die op Kreeft viste, die heeft hij verkocht toen hij met pensioen ging, nu werkt hij bij deze maatschappij op de Doubtful sound als een soort bijbaantje, die nog steeds wel dan 5 op en dan 5 vrij is. We hebben op de terugweg nog wat mooie foto’s kunnen schieten en  vervolgens hadden we weer het busje en de algemene boot terug. Om 12.00 uur waren we terug in Manapouri en hebben we van iedereen afscheid genomen en zijn we naar Catherine gereden om de koffers op te pikken en aansluitend op weg gegaan naar Lake Wanaka. 

Foto’s

4 Reacties

  1. Diddy de Sain:
    26 december 2017
    Prachtige foto's zeg. Gekke vissen trouwens. 😣
  2. Fenny en Jaap de Hoop:
    27 december 2017
    Ja, vonden wij ook, maar ze waren eetbaar behalve de oranje vis.
  3. Anton van den Hoek.:
    28 december 2017
    Erg mooi daar. Wat cool dat jullie dolfijnen gespot hebben.
  4. Hessel:
    29 december 2017
    Heel bijzonder, en hier erg nat en koud, weet je het even🤔