2e kerstdag in de Siberia Vallei

dinsdag 26 december,

Vandaag zaten we vroeg aan het ontbijt omdat we ons om 10.00 uur moeten gaan melden bij onze activiteit in Makarora. dit is ongeveer op een uurtje rijden aan de SH 6 richting de westcoast. Het andere Nederlandse stel Petra en Daan moeten nog eerder weg omdat zij dezelfde activiteit doen, maar met een andere vertrektijd. Het wordt weer een intensieve dag, want we gaan eerst met een helikopter vliegen die ons vervolgens afzet voor een wandeling naar een punt waar we weer opgepikt worden door een jetboot. De dag begint al met het feit dat de weg naar Makarora ook al erg mooi is, omdat je eerst langs Lake Hawae en dan weer langs het laatste stuk van Lake Wanaka komt. Je rijdt als het ware door de twee meren heen, want ze lopen nagenoeg parallel en zijn beide ook erg lang, Lake Wanaka 42 km en Lake Hawae 35 km. Als je de Lakes achter je hebt gelaten kom  je weer in een vallei waar de Makarora rivier doorheen loopt en dus weer veeteelt is. Makarora is een gehucht dus we hadden goed de route beschrijving in ons hoofd. Uiteindelijk na een uur rijden kwamen we bij Wilkin River Jets aan, althans we zagen een helicopter in het weiland staan, maar we bleken aan de andere kant bij het kantoor ons te moeten melden. Aan deze kant zat ook een motel/cafe. Ook in dit gedeelte van het Aspring nationaal park starten veel wandelingen.De auto weggezet en ons in het kantoortje gemeld. Toen we binnenkwamen zagen we ook Piet en Mirjam weer van de Doubtful sound, zij bleken ook geboekt te hebben maar met een eerdere starttijd. De vrouw checkte onze gegevens en daarna moesten we ons op de weegschaal met bepakking wegen en dit invullen met onze naam op een formulier. De vrouw zei dat de andere mensen die met ons op dezelfde vlucht zaten ook al aanwezig waren en we stelde ons kort voor.  Na de uitleg over wat we gingen doen konden we in het cafe nog een kop koffie halen en ons om 1025 uur weer in het kantoor melden. Dus nog een sanitaire stop gemaakt, takeaway koffie gehaald en terug naar het kantoor. Daar wat beter kennis gemaakt met het andere stel die met ons deze activiteit gingen doen, althans in ieder geval stap 1 met de helicopter. Later konden we beslissen of we ook gezamenlijk bleven wandelen op de route. Het andere stel bleken ook Nederlanders te zijn Kees en Marijke en ze kwamen uit Utrecht. Ze bleken niet via Travel essence geboekt te hebben maar via Pacific Island travel. We hadden een inmiddels een blauw ticket gehad die we moesten bewaren als bewijs bij de jetboot. Er kwam een man binnenlopen die aangaf dat het onze beurt was en dat wij vieren de enigste waren op deze vlucht. In het kantoortje kregen we een uitleg over de veiligheid rondom een helicopter met draaiende motor. In de helicopter moest er een veiligheidsgordel om en een koptelefoon op. We gingen alvast naar de startplek, maar de helicopter moest eerst nog tanken. Nadat dit gebeurd was hielp men ons met het instappen en waren we ready to go. Kees en Marijke wilde graag voorin, wij vonden dat niet erg, want dat hadden wij al een keer ervaren in New York. Het blijft een bijzondere ervaring zo’n opstijgende helicopter, die eerst laag door de vallei vloog en na een tijdje ons het oppikpunt van de jetboot liet zien. Het was een hele smalle rivier van boven en erg ondiep, ben benieuwd straks. Vanuit de Siberia vallei wordt er hoogte gekozen om richting de toppen te gaan van de bergen in dit gebied van het Aspring nationaal park. De twee besneeuwde pieken zijn hier Mount Alba en Mount Stewart. En. We zien aan de andere kant de gletsjers Fox en Frans Jozef liggen. De helikoptervlucht was weer een geweldige ervaring. In sommige gevallen beter dan de Gippsland vlucht bij Tekapo, omdat de helicopter dichter bij kan vliegen en wendbaarder is. Dat merkte we toen de piloot ons een ijsmeer liet zien wat vorige week nog bevroren was, maar nu dreven er allerlei ijsschotsen in. Dit meer lag in een kom van een berg en hij moest behoorlijk op z’n zij hangen om iedereen een foto te laten maken, om vervolgens met de neus omlaag de bocht te maken om zo weer uit de kom te geraken. Weer een mooie belevenis. De helicopter vliegt terug de Siberia vallei in en zet ons af en wijst op een smal pad in het gras wat we moeten volgen om bij de Siberia track te komen en dan we kunnen aan onze geplande wandeltocht van ca. 3 uur beginnen. We kijken en filmen de helicopter achterna en een minuut later is het stil in de vallei en hoor je het water van de Makarora rivier. We praten even met elkaar en besluiten met z’n vieren de track te gaan lopen, de track wordt met oranje driehoeken aangegeven. Na een tijdje te hebben gelopen over het smalle pad komen we uit bij een breder pad waar ook de eerste driehoek aan een boom is bevestigd. Na een stuk vlak te hebben gelopen begint het pad nu met lichte stijging die vervolgens overgaat in echt stijgen. Ook het pad wordt smaller. Het eerste deel zal ons omhoog brengen over de berg heen en later dalen we weer af naar de vallei. Het pad begint smaller te worden en moeten we kleine beekjes oversteken via stenen en zijn de stijgingen best fors. We zien veel verschillende beplanting en Kees en Marijke zijn ervaren wandelaars en het tempo is voor iedereen te doen. Het rare van Nieuw Zealand is dat er oorspronkelijk helemaal geen beesten waren, alleen degene die in afgesloten gebieden zaten bij de breuk met het vaste land van Australië.  We zullen dus bijna geen gronddieren en of slangen tegenkomen onderweg. Er zijn wel vogels maar vrij onzichtbaar, af en toe hoor je er een fluiten en probeer je hem/ haar te lokaliseren, maar dat valt niet mee in een bos met  veel begroeiing. Tijdens de track hebben we vogel gespot die z’n staart breed uit kan waaieren als een stel kaarten. Mooi om te zien maar lastig vast te leggen op de plaat. Onderweg gestopt voor wat eten en drinken en volgens Kees die de afstand had ingesteld op z’n horloge/fitbit waren we over de helft. Dus qua tijd mooi op schema,  want de pick-up tijd van de jetboot was 14.30 uur. Op sommige stukken was het best wel even flink klauteren om het pad te volgen. Op een gegeven moment begon het pad weer te dalen en  kwamen we wat andere lopers tegen die tegenovergestelde route liepen. Zelfs een gezin met kleine kinderen met alles bij zich, dus incl. tenten. Het buiten overleven wordt al vroeg geleerd, mooi om te zien. Het pad maakt bij de afdaling eigenlijk van dezelfde techniek gebruik als de haarspeldbochten in de bergen. We kwamen na ca. 2 uur lopen  weer beneden in de vallei aan en hebben toen nog 20 minuten gelopen voor het bordje met ”pick up point jetboot”  we hebben nog wat gegeten en gedronken en even later waren en nog 6 wandelaars bijgekomen. De jetboot kan 10 personen meenemen. We begrijpen nog niet helemaal hoe dit gaat werken straks want de rivier waterstand is door de warme zomer al best laag. Om precies 14,30 uur hoorde we de jetboot over het water aankomen. Hij legde aan en  de bestuurder begon met uitdelen van de verplichte reddingsvesten en begon met de uitleg over het type boot. Het is een jetboot die via een inláatkanaal water aanzuigt en via een pomp met kracht via een straalbuis weer uitspuit. Daardoor glijdt de boot  als het ware over het water en heeft daarom maar 10cm waterdiepte nodig en is ook heel wendbaar. Nu snappen waarom we toch over de rivier kunnen varen. Hij raad ons aan om de beugel voor de banken goed vas te houden want bij bochten wordt je soms heen en weer geschudt. We gaan varen over  twee rivieren om weer terug te komen, namelijk de Wilkin en de Makarora rivers. Vervolgens duwen we af en enkele tellen later schiet de boot met hoge snelheid over het water. En moet je hoofddeksels of brillen vasthouden. Hij haalt ongeveer 40 knopen maar volgepakt met 11 personen is de gemiddelde snelheid die we halen 30 knopen, dus zo’n 54 km/ uur en dat is best hard.  Door zijn manoeuvreerbaarheid schuiven we af en toe zijdelings door de bocht en raast hij over ondiepte stukken, waarbij je af en toe de stenen hoort schuren tegnen de onderkant. De bestuurder is er echt bedreven in en na een kwartier varen geeft  hij aan dat  hij een pirouette gaat draaien. De boot draait met hoge snelheid om z’n as en veroorzaakt een stuwgolf die weer terugslaat na de boot  en een deel van de passagiers een nat pak bezorgd. Dit herhaalt hij nog een keer later in het parkoers, zodat iedereen een keer verfrist is. Na een half uur varen zijn we weer terug bij ons beginpunt en hebben we een fantastische dag in de Siberia valley achter de rug. En dat op tweede kerstdag in 2017. We nemen afscheid van een onze wandelvrienden Kees en Marijke en halen nog een takeaway koffie voor de terugweg naar Wanaka. Terug in Wanaka hebben we nog boodschappen gedaan in de New world, een hele mooie supermarkt met veel vers. En hebben we gereserveerd bij Francesca’s Italian Kitchen. Wederom volgeboekt, maar toen ze merkte dat wij van buiten NZ kwamen heeft ze ons nog een plek gegeven tussen twee afspraken door. Helemaal top, want deze Italiaan staat heel goed aangeschreven. Daarna naar de B&B en ons opgefrist en al vast wat  zaken ingepakt, want morgen we vertrekken we naar Bruce Bay aan de westkust. ( nr 15 voor de kaart volgers)  ‘s avonds nog heerlijk gegeten bij de Italiaan en toen ons bedje opgezocht. Conclusie het was weer een bijzondere dag.